Έχουμε τη τιμή να φιλοξενούμε στο Blog μας τον Mark Brindle, τον Supporters Liaison Officer της Arsenal, ο οποίος ουσιαστικά αποτελεί τη γέφυρα μεταξύ των οπαδών και της διοίκησης. Ο κ. Brindle προέρχεται από τις ενεργές οπαδικές τάξεις της ομάδας και σήμερα ζει το όνειρό του στο σύλλογο που αγαπά. Είναι επίσης από τα πρώτα άτομα της Arsenal που είχαμε επικοινωνία σαν Supporters Club πίσω στο 2015, μαζί με τον κ. Λάκη Παπαϊωάννου, ενώ μέχρι και σήμερα αλληλεπιδρούμε σε εβδομαδιαία βάση για θέματα εκδρομών, εισιτηρίων, εκδηλώσεων κλπ. Ακολουθεί η συζήτηση.
Με τον Mark Brindle στο Καλλιμάρμαρο το 2015, λίγο πριν το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό (0-3)
Πείτε μας λίγα πράγματα για εσάς, έτσι ώστε ο κόσμος να σας γνωρίσει. Τι σπουδάσατε και με τι ασχοληθήκατε πριν εργαστείτε στην Arsenal;
«Είμαι παντρεμένος με δύο παιδιά, έφηβοι και οι δύο που προφανώς είναι και αυτοί Gooners. Παράτησα το σχολείο στα 18 και το σχέδιο ήταν να σπουδάσω αλλά αφότου ταξίδεψα στην Ευρώπη για μερικούς μήνες, γύρισα πίσω και βρήκα δουλειά, είχα καλό μισθό και μου άρεσε η ανεξαρτησία, οπότε το πτυχίο δεν συνέβη ποτέ. Μετά από 5 χρόνια δουλειάς σε γραφείο, έστησα τη δική μου επιχείρηση χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, η οποία έτρεξε για περίπου 26 χρόνια μέχρι και το σημείο στο οποίο άρχισα να δουλεύω στην Arsenal ως Supporters Liaison Officer.»
Πως αποφασίσατε να εργαστείτε στο σύλλογο; Ποια είναι η ιστορία σας;
«Λοιπόν, έχω δουλέψει στενά με το σύλλογο για αρκετά χρόνια σε οπαδικά ζητήματα. Ήμουν ένα από τα κύρια μέλη του Fans Forum, βοήθησα να στηθεί το REDaction και ήμουν επίσης πρόεδρος του Supporters Club του Essex και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Supporters Trust της Arsenal. Οπότε είχα στενούς συνδέσμους με το σύλλογο.
Ένα από τα άτομα με τα οποία δούλεψα περισσότερο ανά τα χρόνια είναι η Jill Smith, η οποία είναι ουσιαστικά η Mrs. Arsenal όπως πολλοί οπαδοί θα γνωρίζουν, και ήταν επίσης η αρχική Supporters Liaison Officer. Βασικά, ήταν αυτή που δημιούργησε το ρόλο αυτό προτού όλες οι υπόλοιπες ομάδες το σκεφτούν. Αστειευόμουν μαζί της πως θα μου άρεσε πολύ να έχω τη δουλειά της, γνωρίζοντας βέβαια πως δε θα άφηνε ποτέ τη θέση της ή μάλλον έτσι νόμιζα. Ξαφνιάστηκα πολύ όταν μια μέρα έμαθα μέσω ενός email πως βγαίνει στη σύνταξη.
Η δουλειά μου είχε γίνει βαρετή και μου άρεσε η ιδέα της αλλαγής, ωστόσο πλησίαζα τα 50 και αναρωτιόμουν για το τι θα μπορούσα να κάνω. Μίλησα στη γυναίκα μου και μου είπε να το κυνηγήσω με ό,τι έχω γιατί είναι η δουλειά των ονείρων μου. Καθώς δεν ήξερα αν η κενή θέση θα διαφημιστεί κλπ, πήρα τηλέφωνο το αφεντικό της Jill, την Sue Campbell, την οποία γνώριζα επίσης καλά. Μου είπε πως ήταν νευριασμένη που την κάλεσα. Σκέφτηκα πως έκανα κάτι λάθος και ακολούθησε μια στιγμή σιωπής στη κλήση αλλά μετά αποκρίθηκε «Είμαι νευριασμένη μαζί σου που σου πήρε μια ολόκληρη μέρα να με πάρεις τηλέφωνο».
Από εκεί ξεκίνησε η εκτενής διαδικασία της αίτησης και της συνέντευξης. Μετά από μια αρχική συνέντευξη μέσω τηλεφώνου, κατά την οποία νόμιζα πως κάποιος μου κάνει πλάκα γιατί με έκαναν ερωτήσεις σχετικά με το κλαμπ τύπου «Γιατί είναι ιδιαίτερη σεζόν εκείνη του 1970/71?» και μετά ακολούθησε μια σχετική ησυχία στη διαδικασία. Δεν είχα καμία απάντηση για τους επόμενους 3 μήνες. Ουσιαστικά είχα σχεδόν παρατήσει τις ελπίδες που είχα και ύστερα ήρθε η στιγμή να καλέσω τη Sue, στην αρχή μιας σεζόν, για να μιλήσουμε για μερικά οπαδικά σχέδια που θέλαμε να υλοποιήσουμε, σημαιών, πανό κλπ στις κερκίδες.
Είχαμε μια καλή συζήτηση και στο τέλος απλά ανέφερα πως απογοητεύτηκα λίγο που δεν έλαβα ένα γράμμα ή έστω μια κλήση για να μου πουν πως δε πήρα τη δουλειά. Τελικά ένιωσα και πάλι κάπως ντροπιασμένος, καθώς η Sue μου είπε πως ήταν η πρώτη της μέρα στη δουλειά μετά από 3 μήνες διότι ήταν άρρωστη! Με ενημέρωσε πως ήμουν στη λίστα για τη θέση και πως θα συμμετείχα σε μια κανονική συνέντευξη τις επόμενες εβδομάδες.
Μετά από περίπου τέσσερις συνεντεύξεις με μερικούς από τους υψηλόβαθμους ανθρώπους στο σύλλογο, κατέληξα στο να βρίσκομαι στους τοπ 3 υποψηφίους και έτσι πήγα στο Highbury House για τη τελική συνέντευξη. Κατά την όλη διαδικασία πάντα πίστευα πως δε θα τα καταφέρω και αυτό με βοήθησε να παραμείνω ήρεμος και συγκεντρωμένος, μέχρι που φτάσαμε σε αυτό το σημείο όπου ξαφνικά συνειδητοποίησα πως έχω καλές πιθανότητες. Ήταν Πέμπτη και ήμουν ο τρίτος και τελευταίος που πέρασε τη συνέντευξη και η Sue με συνόδεψε στην έξοδο λέγοντάς μου πως θα με ειδοποιούσαν μέχρι τη Δευτέρα, καθώς είχαν καταλάβει πλέον πως προηγήθηκε μια πραγματικά μακρόχρονη διαδικασία.
Όσο περιμέναμε το ασανσέρ ανοίγει η πόρτα προς το γραφείο των διευθυντών και βγαίνει ο Liam Brady, με την Sue να μας συστήνει και να έχουμε μια μικρή συζήτηση. Μετά οι πόρτες ανοίγουν ξανά και τότε βγαίνει ο Frank McLintock και ο Mr. Friar ή αλλιώς ο Mr. Arsenal. Οπότε, στέκομαι εκεί με δύο από τους ήρωές μου – τον μεγαλύτερό μου γιο τον λένε Frank – και συνομιλώ μαζί τους. Καθώς αποχωρούσαμε από τα γραφεία, ευχαρίστησα τη Sue για την ευκαιρία που μου δόθηκε και σκέφτηκα μέσα μου πως ακόμα και αν δε πάρω τη δουλειά, δεν πειράζει γιατί γνώρισα δύο από τα είδωλα της ζωής μου.
Όσο ήμουν στο τρένο της επιστροφής για το Essex, χτύπησε το κινητό μου από έναν άγνωστο αριθμό και σκέφτηκα πως ήταν κάποιος για πωλήσεις και το έκλεισα. Μετά ξαναχτυπά και γράφει «Sue Campbell» και το σηκώνω σκεπτόμενος πως κάτι ξέχασα στα γραφεία. Η Sue με ρωτάει «Mark, κάθεσαι;»
– Ναι Sue, είμαι σε ένα γεμάτο τρένο και επιστρέφω.
– Αποφασίσαμε να μη περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα και θα θέλαμε να σε ενημερώσουμε πως πήρες τη θέση του SLO
*Σιωπή*
Mark, είσαι εκεί;
– Ναι Sue, αλλά δε μπορώ να μιλήσω, είμαι σοκαρισμένος.
Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα στο πρόσωπό μου και οι συνεπιβάτες μου στο τρένο φαινόταν να ανησυχούν για εμένα. Η Sue τότε μου είπε να πάω τη Δευτέρα και να συζητήσουμε περισσότερο και με ρώτησε επίσης «Α και παρεμπιπτόντως, ποτέ δε με ρώτησες για το μέγεθος του μισθού σου». Της απάντησα πως δε με απασχολεί γιατί ξέρω πως εκείνη και η Arsenal θα με φροντίσουν.
Ως οικογένεια είχαμε ένα μεγάλο πάρτυ εκείνο το βράδυ και όλοι μου έλεγαν πως ήξεραν πως θα τα καταφέρω και θα πάρω τη δουλειά. Τέτοια αυτοπεποίθηση δεν είχα ποτέ εγώ βέβαια.»
Μπορείτε να μας περιγράψετε ποια είναι τα καθημερινά σας καθήκοντα και η ρουτίνα στο Highbury House;
«Η κάθε μέρα μπορεί να είναι πολύ διαφορετική γιατί ο ρόλος μου διαπερνά πολλά διαφορετικά τμήματα, από εκείνο των εισιτηρίων μέχρι του μάρκετινγκ, της διαχείρισης του σταδίου, των ταξιδιών κλπ. Κυρίως όμως ασχολούμαι με τους οπαδούς και τους εκπροσωπώ ,έτσι ώστε να ακούγονται οι φωνές τους και επίσης διασφαλίζω πως οι ενέργειες του συλλόγου γίνονται κατανοητές σε όλους τους φιλάθλους.»
Πως αισθάνεστε που δουλεύετε στην ομάδα που υποστηρίζετε και ποια είναι τα θετικά & τα αρνητικά;
«Ένα από τα μεγαλύτερα θετικά είναι πως δουλεύεις για το σύλλογο που αγαπάς και πως μπορώ να μιλάω για την Arsenal όλη μέρα. Το μεγαλύτερο αρνητικό είναι πως μερικές φορές πρέπει να λες «όχι» σε ανθρώπους που μπορεί να γνωρίζεις χρόνια και καμιά φορά αυτό το «όχι» δε συνοδεύεται με επαρκείς εξηγήσεις, δυστυχώς έτσι είναι.»
Ας μιλήσουμε για τα Supporters Clubs. Ποια είναι τα πρώτα 5-10 που αναγνώρισε η Arsenal εντός και εκτός Αγγλίας;
«Δεν έχουμε κάποια λίστα με τις ημερομηνίες ίδρυσης αλλά προφανώς το παράρτημα του Λονδίνου δεν ήταν απλά το πρώτο supporters club αλλά και το πρώτο ανεξάρτητο club σε όλη την Αγγλία, το οποίο ξεκίνησε τη δεκαετία του 40 και σήμερα που ο σύλλογος έχει αναλάβει το τρέξιμο όλων των διεθνών clubs έχουμε περίπου 185 παγκοσμίως.»
Ποια είναι τα πιο ενεργά από αυτά;
«Αυτά με τα οποία έχω τη περισσότερη αλληλεπίδραση, εκτός από το Arsenal Thessaloniki φυσικά, είναι το Arsenal America, Australia και όλα τα Σκανδιναβικά clubs. Το Arsenal Denmark πρόσφατα με κάλεσε στην ετήσια γενική συνέλευσή τους στη Κοπεγχάγη, όπου είχα τη τιμή να συνοδέψω τον Tony Adams. Υπήρχαν περίπου 500 μέλη στο κοινό και μου ζητήθηκε να πω μερικά λόγια πριν από τον Tony. Ήταν λίγο αστείο γιατί προφανώς ήρθαν όλοι να δουν τον Tony και εγώ τους είπα πως ο λόγος μου θα κρατήσει μόνο καμιά ωρίτσα!»
Είχατε ποτέ κάποια ιδιαίτερη παράκληση από κάποιο club ή είχατε να αντιμετωπίσετε κάποια περίεργη κατάσταση;
«Νομίζω πως το πιο περίεργο που μου ζητήθηκε ήταν να συμμετέχω στη φωτογράφιση του γάμου ενός ζευγαριού στο στάδιο. Βασικά είχαν παντρευτεί ήδη αλλά κατά την επίσκεψή τους στο Λονδίνο, ήθελαν να βγάλουν περισσότερες φωτογραφίες στο στάδιο με τα ρούχα που φόρεσαν στο γάμο και ήθελαν να είμαι κι εγώ μέσα!
Κάτι που όταν το θυμάμαι χαμογελάω, είναι όταν βρεθήκαμε τη τελευταία φορά στην Ουκρανία και ένας εξοργισμένος οπαδός της Arsenal με ρώτησε γιατί ο σύλλογος δεν ασχολήθηκε με τη μετατροπή των ταμπελών στο δρόμο στην αγγλική γλώσσα, διότι δεν καταλάβαινε ουκρανικά. Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω.»
Υπάρχουν κάποια σχέδια για αλλαγές σχετικά με τα supporters clubs και με τον τρόπο που αυτά οργανώνονται και επικοινωνούν με την Arsenal;
«Σκεφτόμαστε να αναβαθμίσουμε το τρέχον σύστημα του *extranet αλλά προφανώς αυτό εξαρτάται από τα budgets κλπ για το αν και το πότε θα εφαρμοστεί. Αν έχετε καμιά ιδέα κι εσείς, εννοείται πως μπορείτε να την μοιραστείτε μαζί μας.»
*Το extranet είναι η πλατφόρμα που έχουν πρόσβαση τα Supporters Clubs, με κύριο της σκοπό τη πραγματοποίηση των αιτήσεων των εισιτηρίων για τα παιχνίδια. Περιλαμβάνει επίσης πληροφορίες για τα clubs, για τα μέλη τους, υπάρχει επίσης και forum αλλά και ένα τμήμα όπου μοιράζεται η ομάδα φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης από τα παιχνίδια.
Μερικές ερωτήσεις για το αθλητικό τμήμα. Πως αντιμετώπισε η Arsenal την αποχώρηση του Arsene Wenger; Ποιο είναι το πιο δύσκολο εμπόδιο για ένα σύλλογο σε περιπτώσεις σαν κι αυτές; Τι παρατηρήσατε εσείς στους τομείς που έχετε πρόσβαση;
«Ήταν μια περίοδος-πρόκληση, καθώς όλοι μας τρέφουμε βαθύ σεβασμό στον Arsene και σε αυτά που έχει κάνει για το σύλλογο και προσωπικά θεωρώ πως οι προσβολές και η έλλειψη σεβασμού που δέχτηκε από κάποια μερίδα των οπαδών είναι αδικαιολόγητη. Ήμασταν όλοι πολύ στεναχωρημένοι και στρεσαρισμένοι τη τελευταία μέρα και ο Arsene ήταν φανταστικός, απέκλινε από το πρόγραμμά του για να κάνει τη ζωή του προσωπικού πιο εύκολη εκείνη τη μέρα. Νομίζω πως το κύριο πρόβλημα ήταν και είναι το πώς αντικαθιστάς έναν θρύλο, έχουμε δει στη Man Utd τι προβλήματα μπορούν να προκληθούν και τώρα το ζούμε κι εμείς.»
Ποια είναι η άποψή σας για την θητεία του Unai Emery αλλά και για τον Mikel Arteta;
«Ο Unai είναι καλός άνθρωπος και ήταν πάντα πολύ βοηθητικός με το προσωπικό, δυστυχώς δε νομίζω πως κατάφερε να μεταφέρει τις ιδέες του στους ποδοσφαιριστές.
Ο Mikel έχει υψηλά κίνητρα και γνωρίζει την ιστορία του συλλόγου, μπορείς ήδη να καταλάβεις πως υπάρχει ένα πλάνο για το πώς πρέπει να προχωρήσει ο σύλλογος στο μέλλον και πιστεύω πως ήδη έχουμε δει ορισμένες κινήσεις για να αντιστρέψουμε τη τύχη μας. Παρατηρώ πολλές συγκρίσεις μεταξύ του Mikel και της περιόδους που ήρθε ο Arsene αλλά και τότε που ήρθε ο George Graham, ένας νέος και διψασμένος προπονητής, αποφασισμένος να πετύχει. Θεωρώ πως το μέλλον είναι λαμπρό.»
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών αλλά και στο τρέχον ρόστερ και γιατί;
«Ο αγαπημένος μου παίκτης όλων των εποχών είναι ο Dennis Bergkamp. Ξέρω πως είναι προβλέψιμο απλώς ο άνθρωπος ήταν ιδιοφυΐα και είμαι ευλογημένος που κατάφερα να τον δω με τη φανέλα της Arsenal. Προσπαθώ να μην έχω αγαπημένους παίκτες τώρα που ο μοντέρνος ποδοσφαιριστής συνήθως δε μένει για πολύ καιρό σε ένα σύλλογο, ωστόσο πρέπει να πω πως συμπαθώ τον Hector (Bellerin) για την στάση του και τον Kieran Tierney από τον οποίο περιμένω να δω πολλά πράγματα στο μέλλον. Ο Bukayo (Saka) είναι ακόμα ένας που θα αναφέρω, αν καταφέρει να βελτιωθεί κι άλλο, όπως έκανε φέτος, τότε μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερος. Τέλος, παρόλο που δεν είμαι ειδικός, περιμένω και από τον Emile Smith-Rowe να αναδειχθεί ως ένας από τους καλύτερους νέους τα επόμενα χρόνια, αν μείνει μακριά από τους τραυματισμούς.»
Γνωρίζουμε πως ταξιδεύετε πολύ με την ομάδα. Ποια είναι τα παιχνίδια εκείνα που δε θα ξεχάσετε ποτέ λόγω χαράς αλλά και απογοήτευσης;
«Βρισκόμουν στο Anfield το 89 οπότε δε νομίζω να έχω ποτέ κάποια χαρά παρόμοιου επιπέδου με εκείνης της νύχτας, αν και ίσως μια κατάκτηση ενός Champions League να καταφέρει να το ξεπεράσει. Από την άλλη πλευρά, ο τελικός απέναντι στη Barcelona ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Βασικά, κάθε ήττα πονάει ακόμα και σήμερα.»
Το podcast του club της Αμερικής στο οποίο ήταν καλεσμένος
Τελευταία ερώτηση σχετικά με τη πρωτόγνωρη περίοδο που διανύουμε και τον κορονοϊό. Ποια είναι η κατάσταση τώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο και ποια είναι η εκτίμησή σας σχετικά με το πότε θα επιστρέψει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο;
«Όντως, περίεργες εποχές. Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε από το σπίτι και δε φαίνεται ακόμα να υπάρχει κάποια ιδέα για το πότε θα επιστρέψουν τα πράγματα στη «κανονική» τους ροή, αν ποτέ επιστρέψουν σε αυτή. Νομίζω πως βλέπουμε προς τον Ιούλιο προς το παρόν αλλά αυτό είναι καθαρά μια μαντεψιά, καθώς δε ξέρουμε το πώς και το πότε θα λήξει αυτή η κατάσταση.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχηθώ σε όλα τα μέλη του Arsenal Thessaloniki Supporters Club να παραμείνουν υγιείς εκείνοι και οι οικογένειές τους. Ανυπομονώ να σας ξαναδώ στην άλλη πλευρά αυτής της κρίσης.
Up the Gunners,
Mark»
Συντάκτης: Γιώργος Στάντζος
