Η Arsenal είναι μία από τις αρχαιότερες και ιστορικότερες ομάδες της Αγγλίας με συνεχή παρουσία στην Α´ Κατηγορία από το 1919, ένα ρεκόρ μυθικό και μάλλον ακατάρριπτο και στον επόμενο… αιώνα! Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως στον εορτασμό των 100 χρόνων ύπαρξης της ομάδας επιλέχθηκε σαν μασκότ του συλλόγου ένας δεινόσαυρος! Ας δούμε όμως την μεγάλη ιστορία του συλλόγου από την αρχή.
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1886 από τον Σκωτσέζο David Danskin και τους Άγγλους Εlijah Watkins, John Humble και Richard Pearce, οι οποίοι ήταν όλοι εργάτες του Βασιλικού Οπλοστασίου που είχε την έδρα του στο Βόρειο Λονδίνο. Το πρώτο όνομα που έδωσαν στην ομάδα ήταν "Dial Square", το οποίο εμπνεύστηκαν από ένα εργαστήριο του Βασιλικού Οπλοστασίου. Το πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας έγινε στις 11 Δεκεμβρίου του 1886 με αντίπαλο την Eastern Wanderers σε ένα γήπεδο χωρίς οριζόντια δοκάρια! Μετά από συνεννόηση για το πόσα και ποια τέρματα θα μετρούσαν, θεωρήθηκε σαν τελικό σκορ το 6-0 υπέρ της! Αυτό ήταν ένα φιλικό παιχνίδι μεγάλης ιστορικής σημασίας.
Την ίδια χρονιά (1886), η Dial Square μετονομάστηκε σε Royal Arsenal (Βασιλικό Οπλοστάσιο), λόγω της υφής της εργασίας των παικτών, αλλά και λόγω μιας... pub που είχε το ίδιο όνομα, στην οποία σύχναζαν οι εργαζόμενοι του εργοστάσιου πίνοντας την μπύρα τους μετά το τέλος της εργασίας τους.
Σαν χρώμα στις εμφανίσεις της ομάδας καθιερώθηκε το κόκκινο και το άσπρο, από μια πλήρη εμφάνιση ενδεκάδας που χάρισε η πιο πλούσια τότε Nottingham Forest στην Arsenal, λόγω της οικονομικής στενότητας που βρισκόταν εκείνα τα χρόνια. Το ερυθρόλευκο σχέδιο της φανέλας που έχει καθιερωθεί μέχρι σήμερα με τα άσπρα μανίκια, πήρε την οριστική του μορφή την δεκαετία του 1930 όταν ο Ηerbert Chapman πρόσθεσε τα άσπρα μανίκια στην εμφάνιση για το εντός έδρας παιχνίδι με την Liverpool στις 4 Μαρτίου 1933. Επίσης εκείνη την δεκαετία καθιερώθηκε και το έμβλημα της ομάδας: ένα κανόνι μέσα σε ένα εντυπωσιακό θυρεό!
Στο Κύπελλο Αγγλίας, το πρώτο επίσημο παιχνίδι το έδωσε εναντίον της Lyndhurst που την διέλυσε με 11-0! Και ήταν ακόμη ερασιτεχνική ομάδα! To 1890 η ομάδα κέρδισε το πρώτο της επίσημο τρόπαιο κερδίζοντας στον τελικό του London Charity Cup την ομάδα των Old Westminsters με σκορ 3-1. Την επόμενη χρονιά η Arsenal μετονομάστηκε σε Woolwich Arsenal και μάλιστα στην ίδια χρονιά έγινε και επαγγελματική. Το 1893 συμπεριελήφθη στο Πρωτάθλημα Β´ Κατηγορίας, αφού μέχρι τότε έδινε φιλικά παιχνίδια και αγώνες κυπέλλου σαν ερασιτεχνική ομάδα. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1893 έδωσε το πρώτο επίσημο παιχνίδι πρωταθλήματος, όπου έφερε ισοπαλία 2-2 με την Newcastle United, με τους Show και Elliot να είναι σκόρερ εκείνο το μεσημέρι. Το αστέρι της ομάδας εκείνης ήταν ο Caesar Jenkyns.
Το 1904 ανεβαίνει στην Α´ Κατηγορία ενώ ο τερματοφύλακας Jimmy Ashcroft έγινε ο πρώτος Άγγλος διεθνής παίκτης της. Άλλο μεγάλο όνομα της εποχής ήταν ο αρχηγός Jimmy Jackson γνωστός για το παθιασμένο παιχνίδι του, ενώ προπονητής της ομάδας εκείνης ήταν ο Harry Bradshaw.
Όμως, μία περίοδος οικονομικής και αγωνιστικής αστάθειας, είχε σαν συνέπεια τoν υποβιβασμό της ομάδας στην Β´ Κατηγορία το 1913. Εκείνη την περίοδο πέτυχε μόλις τρεις νίκες, συγκέντρωσε 18 βαθμούς και σκόραρε μόλις 26 φορές! Εκείνη την χρονιά αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση της Woolwich Arsenal από το Manor Ground και από άλλα βοηθητικά γήπεδα που χρησιμοποιούσε σαν προσωρινές έδρες, στο θρυλικό Highbury στην περιοχή Islington (σήμερα) του Βορείου Λονδίνου. Πρόκειται για μία έδρα που από τότε μέχρι σήμερα έχει γνωρίσει ανεπανάληπτες στιγμές δόξας! Έτσι, στις 6 Σεπτεμβρίου 1913 έδωσε εκεί το πρώτο επίσημο παιχνίδι πρωταθλήματος κερδίζοντας την Leicester Fosse με 2-1.
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1886 από τον Σκωτσέζο David Danskin και τους Άγγλους Εlijah Watkins, John Humble και Richard Pearce, οι οποίοι ήταν όλοι εργάτες του Βασιλικού Οπλοστασίου που είχε την έδρα του στο Βόρειο Λονδίνο. Το πρώτο όνομα που έδωσαν στην ομάδα ήταν "Dial Square", το οποίο εμπνεύστηκαν από ένα εργαστήριο του Βασιλικού Οπλοστασίου. Το πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας έγινε στις 11 Δεκεμβρίου του 1886 με αντίπαλο την Eastern Wanderers σε ένα γήπεδο χωρίς οριζόντια δοκάρια! Μετά από συνεννόηση για το πόσα και ποια τέρματα θα μετρούσαν, θεωρήθηκε σαν τελικό σκορ το 6-0 υπέρ της! Αυτό ήταν ένα φιλικό παιχνίδι μεγάλης ιστορικής σημασίας.
Την ίδια χρονιά (1886), η Dial Square μετονομάστηκε σε Royal Arsenal (Βασιλικό Οπλοστάσιο), λόγω της υφής της εργασίας των παικτών, αλλά και λόγω μιας... pub που είχε το ίδιο όνομα, στην οποία σύχναζαν οι εργαζόμενοι του εργοστάσιου πίνοντας την μπύρα τους μετά το τέλος της εργασίας τους.
Σαν χρώμα στις εμφανίσεις της ομάδας καθιερώθηκε το κόκκινο και το άσπρο, από μια πλήρη εμφάνιση ενδεκάδας που χάρισε η πιο πλούσια τότε Nottingham Forest στην Arsenal, λόγω της οικονομικής στενότητας που βρισκόταν εκείνα τα χρόνια. Το ερυθρόλευκο σχέδιο της φανέλας που έχει καθιερωθεί μέχρι σήμερα με τα άσπρα μανίκια, πήρε την οριστική του μορφή την δεκαετία του 1930 όταν ο Ηerbert Chapman πρόσθεσε τα άσπρα μανίκια στην εμφάνιση για το εντός έδρας παιχνίδι με την Liverpool στις 4 Μαρτίου 1933. Επίσης εκείνη την δεκαετία καθιερώθηκε και το έμβλημα της ομάδας: ένα κανόνι μέσα σε ένα εντυπωσιακό θυρεό!
Στο Κύπελλο Αγγλίας, το πρώτο επίσημο παιχνίδι το έδωσε εναντίον της Lyndhurst που την διέλυσε με 11-0! Και ήταν ακόμη ερασιτεχνική ομάδα! To 1890 η ομάδα κέρδισε το πρώτο της επίσημο τρόπαιο κερδίζοντας στον τελικό του London Charity Cup την ομάδα των Old Westminsters με σκορ 3-1. Την επόμενη χρονιά η Arsenal μετονομάστηκε σε Woolwich Arsenal και μάλιστα στην ίδια χρονιά έγινε και επαγγελματική. Το 1893 συμπεριελήφθη στο Πρωτάθλημα Β´ Κατηγορίας, αφού μέχρι τότε έδινε φιλικά παιχνίδια και αγώνες κυπέλλου σαν ερασιτεχνική ομάδα. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1893 έδωσε το πρώτο επίσημο παιχνίδι πρωταθλήματος, όπου έφερε ισοπαλία 2-2 με την Newcastle United, με τους Show και Elliot να είναι σκόρερ εκείνο το μεσημέρι. Το αστέρι της ομάδας εκείνης ήταν ο Caesar Jenkyns.
Το 1904 ανεβαίνει στην Α´ Κατηγορία ενώ ο τερματοφύλακας Jimmy Ashcroft έγινε ο πρώτος Άγγλος διεθνής παίκτης της. Άλλο μεγάλο όνομα της εποχής ήταν ο αρχηγός Jimmy Jackson γνωστός για το παθιασμένο παιχνίδι του, ενώ προπονητής της ομάδας εκείνης ήταν ο Harry Bradshaw.
Όμως, μία περίοδος οικονομικής και αγωνιστικής αστάθειας, είχε σαν συνέπεια τoν υποβιβασμό της ομάδας στην Β´ Κατηγορία το 1913. Εκείνη την περίοδο πέτυχε μόλις τρεις νίκες, συγκέντρωσε 18 βαθμούς και σκόραρε μόλις 26 φορές! Εκείνη την χρονιά αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση της Woolwich Arsenal από το Manor Ground και από άλλα βοηθητικά γήπεδα που χρησιμοποιούσε σαν προσωρινές έδρες, στο θρυλικό Highbury στην περιοχή Islington (σήμερα) του Βορείου Λονδίνου. Πρόκειται για μία έδρα που από τότε μέχρι σήμερα έχει γνωρίσει ανεπανάληπτες στιγμές δόξας! Έτσι, στις 6 Σεπτεμβρίου 1913 έδωσε εκεί το πρώτο επίσημο παιχνίδι πρωταθλήματος κερδίζοντας την Leicester Fosse με 2-1.
Στις 4 Απριλίου 1914 μετονομάστηκε οριστικά σε Arsenal Football Club και το 1919 επέστρεψε στην Α´ Κατηγορία κρατώντας ένα ασυναγώνιστο ρεκόρ παραμονής στην μεγάλη κατηγορία.
Η δεκαετία του 1920 ήταν μια μέτρια, αγωνιστικά, χρονική περίοδος χωρίς καμία ιδιαίτερη διάκριση για την ομάδα. Ο άνθρωπος που άλλαξε όμως τον ρου της ιστορίας της λεγόταν Herbert Chapman και έφθασε στο Highbury σαν προπονητής στο τέλος της δεκαετίας του 1920. Ο Chapman δημιούργησε την μεγαλύτερη προπολεμική ομάδα του κόσμου στην δεκαετία του 1930. Επινόησε, σαν προπονητής ιδιοφυΐα που ήταν, καινούρια αγωνιστικά συστήματα που εκσυγχρόνιζαν το ποδόσφαιρο. Mε το περιβόητο σύστημα τακτική WM κατόρθωσε αυτός και οι διάδοχοί του να κερδίσουν:
· πέντε πρωταθλήματα (1931, 1933, 1934, 1935, 1938)
· δύο Κύπελλα Αγγλίας
- το 1930 κερδίζοντας 2-0 την Huddersfield Town με γκολ των James και Lambert και
- το 1936 κερδίζοντας 1-0 την Sheffield United με γκολ του Drake
· πέντε Charity Shields
- 1930 2-1 την Sheffield Wednesday,
- 1931 1-0 την West Bromwich Albion ,
- 1933 3-0 την Everton ,
- 1934 4-0 την Manchester City ,
- 1938 2-1 την Preston North End
τα οποία είναι Κύπελλα που απονέμονται στον νικητή του αγώνα μεταξύ της Πρωταθλήτριας και της Κυπελλούχου Αγγλίας. Τα έσοδα διατίθενται για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ο Chapman ήρθε στην Arsenal τον Μάιο του 1925 χάρις στον τότε πρόεδρο της ομάδας Henry Norris που τον πήρε από την πρωταθλήτρια εκείνη την περίοδο Huddersfield Town. Ήταν γεννημένος νικητής και πίστευε – αν και τεράστιος προπονητής –, ότι τις μεγάλες ομάδες τις κάνουν οι μεγάλοι σε κλάση και ψυχή ποδοσφαιριστές. Με παίκτες - μορφές εκείνη την εποχή (όπως Ted Drake, Tom Parker, Cliff Bastin, Charlie Buchan, David Jack, Eddie Hapgood, Alex James, Joe Hulme) δημιούργησε μια σπάνια ποδοσφαιρική ορχήστρα που έσφυζε από επιθετικότητα, αποτελεσματικότητα, σιγουριά και κλάση!
Πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 1934 από πνευμονία. Η προτομή του, δεσπόζει στο East Stand (ανατολική κερκίδα) του Highbury σαν ελάχιστος φόρος τιμής στον άνθρωπο που δημιούργησε την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική δύναμη της εποχής. Να σημειωθεί εδώ, ότι το κύπελλο Αγγλίας του 1936, καθώς και τα πρωταθλήματα του 1935 και 1936 η Arsenal τα κατέκτησε με προπονητή τον βοηθό του, τον George Allison, αλλά όλοι τότε έλεγαν και έγραφαν ότι οι τίτλοι αυτοί ήταν σαφώς έργο Chapman.
Έτσι, έκλεισε ο πρώτος μεγάλος κύκλος της ομάδας. Με το ξέσπασμα του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, χάθηκε η συνέχεια αυτής της μεγάλης Arsenal, καθώς στο πεδίο της μάχης χάθηκαν εννέα ποδοσφαιριστές, (οι Henry Cooke, Bobby Daniel, William Dean, Hugh Glass, Leslie Lack, William Parr, Sidney Pough, Herbie Roberts και Cyrill Tooze). Το Ηighbury βομβαρδίστηκε από τα γερμανικά στούκας, χρήματα δεν υπήρχαν, οι ποδοσφαιρικές ακαδημίες των εφήβων είχαν διαλυθεί και έτσι το γεγονός ότι κατακτήθηκε σχετικά γρήγορα ο πρώτος μεταπολεμικός τίτλος το 1948 μοιάζει μάλλον με θαύμα για την Αrsenal. Προπονητής είχε αναλάβει o Tom Whittaker και στηρίχθηκε σε παίκτες επιπέδου όπως ο Joe Mercer, ο Alex Forbes, ο Jimmy Loggie, ο George Swindin, ο Archie McCalley, ο Don Roupert, ο Leslie Compton και ο Ronnie Rooke ο οποίος και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της περιόδου με 33 τέρματα.
Δύο χρόνια μετά, το 1950, με μπροστάρη ακόμα τον 35χρονο Joe Mercer, η Αrsenal κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας κερδίζοντας στον τελικό την Liverpool με 2-0, με δυο γκολ του Reg Lewis. Το 1952 είναι η πρώτη φορά που η ομάδα έφθασε τόσο κοντά στην κατάκτηση του Double, χωρίς όμως να τα καταφέρει, αφού έχασε 0-1 στον τελικό του Κυπέλλου από την Newcastle United, ενώ ηττήθηκε και στα δύο τελευταία και καθοριστικά παιχνίδια πρωταθλήματος από την West Bromwich Albion και από την Manchester United. Όμως, το 1953 κέρδισε το πρωτάθλημα, στηριζόμενη σε παίκτες όπως ο Jack Kelsey και Reg Lewis. Aπό τότε (με εξαίρεση το θριαμβευτικό 7- 1 εκτός έδρας επί της δανέζικης Staevnet στις 25 Σεπτεμβρίου 1963) και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960, η Arsenal δεν κατάφερε κάτι το ιδιαίτερο. Η σπάταλη χρημάτων σε άστοχες επιλογές προπονητών και παικτών και η φυσιολογική σφικτή οικονομική πολιτική, οδήγησε την ομάδα σε τέλμα.
Το καλοκαίρι όμως του 1966, ο μεγάλος πρόεδρος και ιδιοκτήτης της Dennis Hill Wood, ένας πάμπλουτος βαμβακοπαραγωγός στο επάγγελμα, πρότεινε μυστικά στον φυσιοθεραπευτή της Εθνικής Αγγλίας Bertie Mee, να αναλάβει τις τύχες του συλλόγου στηριζόμενος στην πλούσια εμπειρία του στον πάγκο της Εθνικής σαν βοηθός, στις προπονητικές του γνώσεις, και στην σιδηρά πειθαρχία που τον διέκρινε σαν επαγγελματία. Το αποτέλεσμα ήταν η πλήρης δικαίωση του ρίσκου του προέδρου. Καταρχήν, η συμμετοχή σε δυο χαμένους τελικούς League Cup (το 1968 με την Leeds United και το 1969 με την Swindon Town) και στην συνέχεια η θριαμβευτική κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού τροπαίου της ομάδας, του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ του 1970 (ή Κυπέλλου Εκθέσεων όπως ονομαζόταν τότε). H Αrsenal απέκλεισε την βορειο-ιρλανδική Glentoran (3-0, 0-1), την πορτογαλική Sporting Lisbon (0-0, 3-0), την γαλλική Rouen (0-0 1-0), την ρουμανική Dinamo Bacau (2-0, 7-1) στα ημιτελικά τον μεγάλο Ajax των Cruyff, Krol, Keizer και Muhren (κερδίζοντας 3-0 στο Highbury με 2 γκολ του George και ένα του Sammels και χάνοντας 0-1 στην Ολλανδία) και πήρε το κύπελλο απέναντι στην μεγάλη Anderlecht χάνοντας 1-3 στο Βέλγιο (το γκολ ο Kennedy) και κερδίζοντας 3-0 στο Highbury (σκόρερ οι Radford, Kelly, Sammels).
Την περίοδο 1970-1971 η ομάδα κατόρθωσε για πρώτη φορά στην ιστορία της να πετύχει το μεγαλειώδες Double το οποίο θεωρήθηκε εκείνη την εποχή σαν η πιο σπουδαία στιγμή στην ιστορία του συλλόγου! Η Arsenal εκείνη την περίοδο διατήρησε τα αήττητο στην έδρα της για όλη την χρονιά ενώ συνολικά σημείωσε 29 νίκες, 7 ισοπαλίες και 6 ήττες στο πρωτάθλημα, ενώ στον αλησμόνητο τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας κέρδισε (όπως και το 1950) την Liverpool με 2-1 στην παράταση, με ηρωική μορφή του αγώνα τον θρυλικό πια Charlie George, επονομαζόμενο και πριγκιπόπουλο του Highbury ! Άλλες μεγάλες μορφές ήταν ο κορυφαίος παίκτης της χρονιάς στο πρωτάθλημα ο αρχηγός Frank McLintock, o Ray Kennedy, o Bob Wilson, ο George Armstrong, ο George Graham, ο John Radford, ο Eddie Kelly, ο Peter Storey, ο Pat Rice, o Sanmmy Nelson, o Bob McNab, o Peter Simpson. Tο πρωτάθλημα κατακτήθηκε με ένα βαθμό διαφορά από την Leeds United, χάρις σε ένα γκολ με κεφαλιά του Ray Kennedy, σε αγώνα εκτός έδρας στο White Hart Lane, εναντίον της αιώνιας αντιπάλου Tottenham. Τι ηδονή για τους φιλάθλους, εάν αναλογιστεί κανείς ότι ο τότε αρχηγός της Tottenham Alan Mullery είχε δηλώσει πως «η Arsenal έχει τόσες πιθανότητες να κερδίσει την ομάδα μου όσο και εγώ έχω πιθανότητες να αποκτήσω τα πετράδια του στέμματος. Είναι οι τελευταίοι που θα θέλαμε να κερδίσουν το πρωτάθλημα !»
Όσο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, η Arsenal κατόρθωσε την πρώτη φορά που συμμετείχε στον θεσμό, να φτάσει μέχρι τα προημιτελικά όπου και αποκλείστηκε από την (και για τρεις συνεχόμενες χρονιές) πρωταθλήτρια Ευρώπης ομάδα του Αjax .
Στην συνέχεια, η δεκαετία του 1970 (και αφού η ομάδα ηττήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας του 1972 από την Leeds United με 1-0), με προπονητή μια παλαιά δόξα του συλλόγου της δεκαετίας του 1960, τον Terry Neil, η ομάδα δεν παρουσίασε μεγάλες συγκινήσεις, παρότι την φανέλα του συλλόγου φόρεσαν παίκτες της αξίας του μεγάλου Alan Ball, του Peter Marinello, του Malcom McDonald, του Jimmy Rimmer, του Brian Kidd, και του Alan Hudson.
Έτσι, φθάνουμε στο τέλος της δεκαετίας του 1970 όπου η Arsenal με μία εντυπωσιακή επάνοδο στην ποδοσφαιρική επικαιρότητα, έπαιξε σε τρεις συνεχόμενους τελικούς Κυπέλλου Αγγλίας. Το 1978 έχασε από την Ipswich Town με 1-0, τo 1979 σε έναν συγκλονιστικό τελικό (ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί ως ο τελικός του αιώνα) κέρδισε την Manchester United με 3-2 (τα γκολ οι Talbot, Stapleton και Sunderland), ενώ η χρονιά αυτή έχει χαραχθεί στην μνήμη των κανονιέρηδων και για την απίστευτη νίκη με 5-0 μέσα στο White Hart Lane, επί της αιώνιας αντιπάλου Tottenham. Το 1980 έχασε από την συμπολίτισσα West Ham United με 1-0, ενώ εκείνη την χρονιά η Arsenal, αφού απέκλεισε την τούρκικη Fenerbahce (2-0, 0-0), την ανατολικογερμανική Magdeburg (2-1 2-2), την σουηδική IFK Gothenburg (5-1 0-0) και στα ημιτελικά την ιταλική Juventus (1-1,1-0 ), έφτασε στον τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, όπου στις Βρυξέλλες ηττήθηκε από την ισπανική Valencia με 4-5, στα πέναλτι και αφού το κανονικό παιχνίδι και η παράταση είχαν λήξει ισόπαλα 0-0.
Eκείνη την χρονιά η Arsenal είχε δώσει περίπου ογδόντα παιχνίδια (παίζοντας μόνο το δίμηνο Απριλίου-Μαΐου 17 αγώνες) χωρίς μέσα σ΄αυτά να υπολογίζονται οι αγώνες των διεθνών με τις εθνικές τους ομάδες! Η ομάδα στηρίχθηκε σε μεγάλα ταλέντα oπως ο αριστεροπόδαρος μάγος της μπάλας Liam Brady, o Frank Stapleton, ο David O´leary, ο Graham Rix, ο Alan Sunderland, ο Brian Talbot, ο Pat Rice, ο Sammy Nelson και ο μεγάλος τερματοφύλακας Pat Jennings.
Άκαρπη πέρασε η δεκαετία του 1980 χωρίς τίτλους μέχρι το 1987 παρόλο που στην ομάδα αγωνίστηκαν παίκτες μεγάλης κλάσης όπως οι Tony Woodcock και Paul Mariner. Το 1986 ήρθε σαν προπονητής μια παλαιά μεγάλη δόξα του συλλόγου ο George Graham οποίος και διαδέχθηκε τον Don Howe ( βοηθό προπονητή τουTerry Neil). Kατά την θητεία του ξεκίνησε ένας νέος ένδοξος κύκλος επιτυχιών. Καταρχήν για πρώτη φορά η ομάδα κατέκτησε το League Cup κερδίζοντας στον τελικό την Liverpool με σκορ 2-1 στηριζόμενη στον (σκόρερ) Σκωτσέζο Charlie Nicholas, στον Viv Anderson, στον Kenny Sansom και σε ταλέντα που θα μεσουρανούσαν τα επόμενα χρόνια.
Το 1988 η ομάδα φθάνει και πάλι στον τελικό του League Cup, ηττάται όμως από την Luton Town με σκορ 2-3 . Και έρχεται το 1989 όπου με ένα απίστευτο γκολ του Μιchael Thomas στο τελευταίο λεπτό του τελευταίου αγώνα του πρωταθλήματος η Αrsenal στέρησε μέσα στο Anfield από την Liverpool ένα ολόκληρο πρωτάθλημα! Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή όχι μόνο για την ιστορία της αλλά και όλου του αγγλικού ποδοσφαίρου, η θεαματική όσο και ανέλπιστη κατάληξη εκείνου του πρωταθλήματος!
Το 1991 η ομάδα του Graham κατακτά και πάλι το πρωτάθλημα κάνοντας ρεκόρ με μια μόνο ήττα σε τριάντα οκτώ αγώνες, ενώ το 1993 γίνεται η πρώτη ομάδα στην Αγγλία που κάνει το Cup Double κερδίζοντας δηλαδή τόσο το Κύπελλο Αγγλίας (επί της Sheffield Wednesday με 1-1 και 2-1 στον επαναληπτικό με σκόρερς τους Wright και Linighan ) όσο και το League Cup (πάλι επί της Sheffield Wednesday και πάλι με 2-1 με σκόρερς τους Smith και Morrow).
To 1994 η Arsenal έχοντας αποκλείσει την δανέζικη Odense (2-1, 1-1) την βελγική Standard Liege (3-0 ,7-0 εκτός έδρας) την ιταλική Torino (0-0, 1-0) και την γαλλική Paris St Germain (1-1 1-0) φθάνει στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στην Κοπεγχάγη όπου και κατακτά το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης με αντίπαλο την ιταλική Parma με γκολ του Alan Smith. Το 1995 συμμετέχει εκ νέου στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Παρίσι έχοντας αποκλείσει την κυπριακή Ομόνοια Λευκωσίας (3-1 3-0) την δανέζικη Βronby (2-1 2-2) την γαλλική Auxerre (1-1 1-0) και την ιταλική Sampdoria (3-2, 2-3) Αυτή την φορά όμως ηττάται άδοξα από την ισπανική Real Zaragoza στο τελευταίο λεπτό της παράτασης με μια απίστευτη λόμπα από την σέντρα, ενός κάποιου …Nayim!
Εκείνη την χρονιά είχε φύγει ήδη ο μεγάλος αναμορφωτής της Arsenal George Graham o οποίος στηριζόμενος σε παίκτες όπως οι Tony Adams, Lee Dixon, David Rocastle, Nigel Winterburn, John Lukic, Michael Thomas, Paul Davis, Steve Bould, Paul Merson, Ray Parlour, Alan Smith, Anders Limpar, David Seaman και φυσικά ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία του συλλόγου Ian Wright δημιούργησε ένα σφριγηλό και νεανικό σύνολο που δημιούργησε την δική του δυναστεία στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Μετά από ολιγόχρονη αναζήτηση μιας νέας αγωνιστικής ταυτότητας κατά την διάρκεια της οποίας προσελήφθη για ένα χρόνο ο Bruce Rioch ( η σύντομη θητεία του οποίου χαρακτηρίζεται μάλλον ως αποτυχημένη), τις τύχες του συλλόγου ανέλαβε μια μεγάλη σύγχρονη ποδοσφαιρική προσωπικότητα ο Αλσατός Arsene Wenger. Ο Wenger έμελλε να γράψει τις τελευταίες χρυσές σελίδες στην ιστορία του συλλόγου καθώς υπό την καθοδήγηση του η ομάδα κατέκτησε το σαρωτικό δεύτερο Double την περίοδο 1997-1998 (όπου μονομάχησε λυσσαλέα με την Manchester United) ενώ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας κέρδισε την Newcastle United με 2 -0 με γκολ των Overmars και Anelka. Επίσης υπό τον Wenger η ομάδα κατέκτησε το τρίτο Double στην ιστορία του συλλόγου την περίοδο 2001-2002 (όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από συναρπαστική μάχη με τις Manchester United, Liverpool ) ενώ στον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας κέρδισε την Chelsea 2-0 με γκολ των Parlour και Ljungberg.
Επίσης επί θητείας Wenger η Arsenal είχε δυο ατυχείς συμμετοχές σε τελικούς. Στον τελικό Κυπέλλου UEFA του 2000, η Κοπεγχάγη αυτή την φορά δεν στάθηκε γούρικη για την ομάδα η οποία ηττήθηκε στα πέναλτι 1-4 από την τούρκικη Galatasaray. Στον δρόμο για τον τελικό απέκλεισε την γαλλική Νantes (3-0,3-3), την ισπανική Deportivo la Coruna (5-1,1-2), την γερμανική Werder Bremen (2-0,4-2), και στα ημιτελικά την γαλλική RC Lens (1-0,2-1). Επίσης, έναν χρόνο αργότερα στον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας που έγινε στο Cardiff έχασε από την Liverpool με σκορ 2-1.
Οι παίκτες που έγραψαν και γράφουν ακόμα τις τελευταίες ένδοξες σελίδες της, είναι στα πρώτα χρόνια εποχής του Wenger οι: David Platt, Emmanuel Petit, Nicholas Anelka, Marc Overmars, Martin Keown, Patrick Vieira, Freddy Ljungberg, Sylvain Wiltord, Nuanko Kanu, Ashley Cole, Sol Campbell, Thierry Henry, Robert Pires, Dennis Bergkamp, Tony Adams.
Φθάνοντας στο 2003, ολοκληρώνεται μια εντυπωσιακή στο ξεκίνημά της, αλλά μάλλον απογοητευτική στο τέλος περίοδος. Η ομάδα λόγω κόπωσης, τραυματισμών, αλλά και ατυχίας, έχασε το πρωτάθλημα από την Manchester United τις τελευταίες αγωνιστικές. Αποκλείστηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά από την Valencia στο θεσμό του Champions League αλλά μπορούμε να πούμε πως τελικά έσωσε την παρτίδα με την κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας κερδίζοντας στον τελικό του Cardiff την Southampton 1- 0 με γκολ του Robert Pires.
Η Αrsenal, ένα πολύ μεγάλο ευρωπαϊκό σωματείο και ένας από τους θεσμούς του αγγλικού ποδοσφαίρου, έχει μεγαλεπήβολους στόχους για το μέλλον. Παίζοντας ένα μοντέρνο, όμορφο και επιθετικό ποδόσφαιρο, κάνοντας μεταγραφές ουσίας που θα πλαισιώσουν τους ήδη υπάρχοντες μεγάλους παίκτες και κυρίως έχοντας σαν βασική προτεραιότητα την κατασκευή ενός νέου υπερσύγχρονου σταδίου μέχρι το 2006, βλέπει με άλλο μάτι το μέλλον, ανοίγοντας ορίζοντες για μεγάλες μεταγραφές που θα αλλάξουν οριστικά την θέση της στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη τον επόμενο αιώνα.
Το όραμα για την κυριαρχία στην Αγγλία, για κατακτήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων και ειδικά του Champions League και κυρίως για ένα μόνιμο και σαρωτικό για τους αντίπαλους WINNING STYLE είναι μπροστά της.
Η δεκαετία του 1920 ήταν μια μέτρια, αγωνιστικά, χρονική περίοδος χωρίς καμία ιδιαίτερη διάκριση για την ομάδα. Ο άνθρωπος που άλλαξε όμως τον ρου της ιστορίας της λεγόταν Herbert Chapman και έφθασε στο Highbury σαν προπονητής στο τέλος της δεκαετίας του 1920. Ο Chapman δημιούργησε την μεγαλύτερη προπολεμική ομάδα του κόσμου στην δεκαετία του 1930. Επινόησε, σαν προπονητής ιδιοφυΐα που ήταν, καινούρια αγωνιστικά συστήματα που εκσυγχρόνιζαν το ποδόσφαιρο. Mε το περιβόητο σύστημα τακτική WM κατόρθωσε αυτός και οι διάδοχοί του να κερδίσουν:
· πέντε πρωταθλήματα (1931, 1933, 1934, 1935, 1938)
· δύο Κύπελλα Αγγλίας
- το 1930 κερδίζοντας 2-0 την Huddersfield Town με γκολ των James και Lambert και
- το 1936 κερδίζοντας 1-0 την Sheffield United με γκολ του Drake
· πέντε Charity Shields
- 1930 2-1 την Sheffield Wednesday,
- 1931 1-0 την West Bromwich Albion ,
- 1933 3-0 την Everton ,
- 1934 4-0 την Manchester City ,
- 1938 2-1 την Preston North End
τα οποία είναι Κύπελλα που απονέμονται στον νικητή του αγώνα μεταξύ της Πρωταθλήτριας και της Κυπελλούχου Αγγλίας. Τα έσοδα διατίθενται για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ο Chapman ήρθε στην Arsenal τον Μάιο του 1925 χάρις στον τότε πρόεδρο της ομάδας Henry Norris που τον πήρε από την πρωταθλήτρια εκείνη την περίοδο Huddersfield Town. Ήταν γεννημένος νικητής και πίστευε – αν και τεράστιος προπονητής –, ότι τις μεγάλες ομάδες τις κάνουν οι μεγάλοι σε κλάση και ψυχή ποδοσφαιριστές. Με παίκτες - μορφές εκείνη την εποχή (όπως Ted Drake, Tom Parker, Cliff Bastin, Charlie Buchan, David Jack, Eddie Hapgood, Alex James, Joe Hulme) δημιούργησε μια σπάνια ποδοσφαιρική ορχήστρα που έσφυζε από επιθετικότητα, αποτελεσματικότητα, σιγουριά και κλάση!
Πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 1934 από πνευμονία. Η προτομή του, δεσπόζει στο East Stand (ανατολική κερκίδα) του Highbury σαν ελάχιστος φόρος τιμής στον άνθρωπο που δημιούργησε την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική δύναμη της εποχής. Να σημειωθεί εδώ, ότι το κύπελλο Αγγλίας του 1936, καθώς και τα πρωταθλήματα του 1935 και 1936 η Arsenal τα κατέκτησε με προπονητή τον βοηθό του, τον George Allison, αλλά όλοι τότε έλεγαν και έγραφαν ότι οι τίτλοι αυτοί ήταν σαφώς έργο Chapman.
Έτσι, έκλεισε ο πρώτος μεγάλος κύκλος της ομάδας. Με το ξέσπασμα του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, χάθηκε η συνέχεια αυτής της μεγάλης Arsenal, καθώς στο πεδίο της μάχης χάθηκαν εννέα ποδοσφαιριστές, (οι Henry Cooke, Bobby Daniel, William Dean, Hugh Glass, Leslie Lack, William Parr, Sidney Pough, Herbie Roberts και Cyrill Tooze). Το Ηighbury βομβαρδίστηκε από τα γερμανικά στούκας, χρήματα δεν υπήρχαν, οι ποδοσφαιρικές ακαδημίες των εφήβων είχαν διαλυθεί και έτσι το γεγονός ότι κατακτήθηκε σχετικά γρήγορα ο πρώτος μεταπολεμικός τίτλος το 1948 μοιάζει μάλλον με θαύμα για την Αrsenal. Προπονητής είχε αναλάβει o Tom Whittaker και στηρίχθηκε σε παίκτες επιπέδου όπως ο Joe Mercer, ο Alex Forbes, ο Jimmy Loggie, ο George Swindin, ο Archie McCalley, ο Don Roupert, ο Leslie Compton και ο Ronnie Rooke ο οποίος και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της περιόδου με 33 τέρματα.
Δύο χρόνια μετά, το 1950, με μπροστάρη ακόμα τον 35χρονο Joe Mercer, η Αrsenal κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας κερδίζοντας στον τελικό την Liverpool με 2-0, με δυο γκολ του Reg Lewis. Το 1952 είναι η πρώτη φορά που η ομάδα έφθασε τόσο κοντά στην κατάκτηση του Double, χωρίς όμως να τα καταφέρει, αφού έχασε 0-1 στον τελικό του Κυπέλλου από την Newcastle United, ενώ ηττήθηκε και στα δύο τελευταία και καθοριστικά παιχνίδια πρωταθλήματος από την West Bromwich Albion και από την Manchester United. Όμως, το 1953 κέρδισε το πρωτάθλημα, στηριζόμενη σε παίκτες όπως ο Jack Kelsey και Reg Lewis. Aπό τότε (με εξαίρεση το θριαμβευτικό 7- 1 εκτός έδρας επί της δανέζικης Staevnet στις 25 Σεπτεμβρίου 1963) και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960, η Arsenal δεν κατάφερε κάτι το ιδιαίτερο. Η σπάταλη χρημάτων σε άστοχες επιλογές προπονητών και παικτών και η φυσιολογική σφικτή οικονομική πολιτική, οδήγησε την ομάδα σε τέλμα.
Το καλοκαίρι όμως του 1966, ο μεγάλος πρόεδρος και ιδιοκτήτης της Dennis Hill Wood, ένας πάμπλουτος βαμβακοπαραγωγός στο επάγγελμα, πρότεινε μυστικά στον φυσιοθεραπευτή της Εθνικής Αγγλίας Bertie Mee, να αναλάβει τις τύχες του συλλόγου στηριζόμενος στην πλούσια εμπειρία του στον πάγκο της Εθνικής σαν βοηθός, στις προπονητικές του γνώσεις, και στην σιδηρά πειθαρχία που τον διέκρινε σαν επαγγελματία. Το αποτέλεσμα ήταν η πλήρης δικαίωση του ρίσκου του προέδρου. Καταρχήν, η συμμετοχή σε δυο χαμένους τελικούς League Cup (το 1968 με την Leeds United και το 1969 με την Swindon Town) και στην συνέχεια η θριαμβευτική κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού τροπαίου της ομάδας, του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ του 1970 (ή Κυπέλλου Εκθέσεων όπως ονομαζόταν τότε). H Αrsenal απέκλεισε την βορειο-ιρλανδική Glentoran (3-0, 0-1), την πορτογαλική Sporting Lisbon (0-0, 3-0), την γαλλική Rouen (0-0 1-0), την ρουμανική Dinamo Bacau (2-0, 7-1) στα ημιτελικά τον μεγάλο Ajax των Cruyff, Krol, Keizer και Muhren (κερδίζοντας 3-0 στο Highbury με 2 γκολ του George και ένα του Sammels και χάνοντας 0-1 στην Ολλανδία) και πήρε το κύπελλο απέναντι στην μεγάλη Anderlecht χάνοντας 1-3 στο Βέλγιο (το γκολ ο Kennedy) και κερδίζοντας 3-0 στο Highbury (σκόρερ οι Radford, Kelly, Sammels).
Την περίοδο 1970-1971 η ομάδα κατόρθωσε για πρώτη φορά στην ιστορία της να πετύχει το μεγαλειώδες Double το οποίο θεωρήθηκε εκείνη την εποχή σαν η πιο σπουδαία στιγμή στην ιστορία του συλλόγου! Η Arsenal εκείνη την περίοδο διατήρησε τα αήττητο στην έδρα της για όλη την χρονιά ενώ συνολικά σημείωσε 29 νίκες, 7 ισοπαλίες και 6 ήττες στο πρωτάθλημα, ενώ στον αλησμόνητο τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας κέρδισε (όπως και το 1950) την Liverpool με 2-1 στην παράταση, με ηρωική μορφή του αγώνα τον θρυλικό πια Charlie George, επονομαζόμενο και πριγκιπόπουλο του Highbury ! Άλλες μεγάλες μορφές ήταν ο κορυφαίος παίκτης της χρονιάς στο πρωτάθλημα ο αρχηγός Frank McLintock, o Ray Kennedy, o Bob Wilson, ο George Armstrong, ο George Graham, ο John Radford, ο Eddie Kelly, ο Peter Storey, ο Pat Rice, o Sanmmy Nelson, o Bob McNab, o Peter Simpson. Tο πρωτάθλημα κατακτήθηκε με ένα βαθμό διαφορά από την Leeds United, χάρις σε ένα γκολ με κεφαλιά του Ray Kennedy, σε αγώνα εκτός έδρας στο White Hart Lane, εναντίον της αιώνιας αντιπάλου Tottenham. Τι ηδονή για τους φιλάθλους, εάν αναλογιστεί κανείς ότι ο τότε αρχηγός της Tottenham Alan Mullery είχε δηλώσει πως «η Arsenal έχει τόσες πιθανότητες να κερδίσει την ομάδα μου όσο και εγώ έχω πιθανότητες να αποκτήσω τα πετράδια του στέμματος. Είναι οι τελευταίοι που θα θέλαμε να κερδίσουν το πρωτάθλημα !»
Όσο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, η Arsenal κατόρθωσε την πρώτη φορά που συμμετείχε στον θεσμό, να φτάσει μέχρι τα προημιτελικά όπου και αποκλείστηκε από την (και για τρεις συνεχόμενες χρονιές) πρωταθλήτρια Ευρώπης ομάδα του Αjax .
Στην συνέχεια, η δεκαετία του 1970 (και αφού η ομάδα ηττήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας του 1972 από την Leeds United με 1-0), με προπονητή μια παλαιά δόξα του συλλόγου της δεκαετίας του 1960, τον Terry Neil, η ομάδα δεν παρουσίασε μεγάλες συγκινήσεις, παρότι την φανέλα του συλλόγου φόρεσαν παίκτες της αξίας του μεγάλου Alan Ball, του Peter Marinello, του Malcom McDonald, του Jimmy Rimmer, του Brian Kidd, και του Alan Hudson.
Έτσι, φθάνουμε στο τέλος της δεκαετίας του 1970 όπου η Arsenal με μία εντυπωσιακή επάνοδο στην ποδοσφαιρική επικαιρότητα, έπαιξε σε τρεις συνεχόμενους τελικούς Κυπέλλου Αγγλίας. Το 1978 έχασε από την Ipswich Town με 1-0, τo 1979 σε έναν συγκλονιστικό τελικό (ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί ως ο τελικός του αιώνα) κέρδισε την Manchester United με 3-2 (τα γκολ οι Talbot, Stapleton και Sunderland), ενώ η χρονιά αυτή έχει χαραχθεί στην μνήμη των κανονιέρηδων και για την απίστευτη νίκη με 5-0 μέσα στο White Hart Lane, επί της αιώνιας αντιπάλου Tottenham. Το 1980 έχασε από την συμπολίτισσα West Ham United με 1-0, ενώ εκείνη την χρονιά η Arsenal, αφού απέκλεισε την τούρκικη Fenerbahce (2-0, 0-0), την ανατολικογερμανική Magdeburg (2-1 2-2), την σουηδική IFK Gothenburg (5-1 0-0) και στα ημιτελικά την ιταλική Juventus (1-1,1-0 ), έφτασε στον τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, όπου στις Βρυξέλλες ηττήθηκε από την ισπανική Valencia με 4-5, στα πέναλτι και αφού το κανονικό παιχνίδι και η παράταση είχαν λήξει ισόπαλα 0-0.
Eκείνη την χρονιά η Arsenal είχε δώσει περίπου ογδόντα παιχνίδια (παίζοντας μόνο το δίμηνο Απριλίου-Μαΐου 17 αγώνες) χωρίς μέσα σ΄αυτά να υπολογίζονται οι αγώνες των διεθνών με τις εθνικές τους ομάδες! Η ομάδα στηρίχθηκε σε μεγάλα ταλέντα oπως ο αριστεροπόδαρος μάγος της μπάλας Liam Brady, o Frank Stapleton, ο David O´leary, ο Graham Rix, ο Alan Sunderland, ο Brian Talbot, ο Pat Rice, ο Sammy Nelson και ο μεγάλος τερματοφύλακας Pat Jennings.
Άκαρπη πέρασε η δεκαετία του 1980 χωρίς τίτλους μέχρι το 1987 παρόλο που στην ομάδα αγωνίστηκαν παίκτες μεγάλης κλάσης όπως οι Tony Woodcock και Paul Mariner. Το 1986 ήρθε σαν προπονητής μια παλαιά μεγάλη δόξα του συλλόγου ο George Graham οποίος και διαδέχθηκε τον Don Howe ( βοηθό προπονητή τουTerry Neil). Kατά την θητεία του ξεκίνησε ένας νέος ένδοξος κύκλος επιτυχιών. Καταρχήν για πρώτη φορά η ομάδα κατέκτησε το League Cup κερδίζοντας στον τελικό την Liverpool με σκορ 2-1 στηριζόμενη στον (σκόρερ) Σκωτσέζο Charlie Nicholas, στον Viv Anderson, στον Kenny Sansom και σε ταλέντα που θα μεσουρανούσαν τα επόμενα χρόνια.
Το 1988 η ομάδα φθάνει και πάλι στον τελικό του League Cup, ηττάται όμως από την Luton Town με σκορ 2-3 . Και έρχεται το 1989 όπου με ένα απίστευτο γκολ του Μιchael Thomas στο τελευταίο λεπτό του τελευταίου αγώνα του πρωταθλήματος η Αrsenal στέρησε μέσα στο Anfield από την Liverpool ένα ολόκληρο πρωτάθλημα! Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή όχι μόνο για την ιστορία της αλλά και όλου του αγγλικού ποδοσφαίρου, η θεαματική όσο και ανέλπιστη κατάληξη εκείνου του πρωταθλήματος!
Το 1991 η ομάδα του Graham κατακτά και πάλι το πρωτάθλημα κάνοντας ρεκόρ με μια μόνο ήττα σε τριάντα οκτώ αγώνες, ενώ το 1993 γίνεται η πρώτη ομάδα στην Αγγλία που κάνει το Cup Double κερδίζοντας δηλαδή τόσο το Κύπελλο Αγγλίας (επί της Sheffield Wednesday με 1-1 και 2-1 στον επαναληπτικό με σκόρερς τους Wright και Linighan ) όσο και το League Cup (πάλι επί της Sheffield Wednesday και πάλι με 2-1 με σκόρερς τους Smith και Morrow).
To 1994 η Arsenal έχοντας αποκλείσει την δανέζικη Odense (2-1, 1-1) την βελγική Standard Liege (3-0 ,7-0 εκτός έδρας) την ιταλική Torino (0-0, 1-0) και την γαλλική Paris St Germain (1-1 1-0) φθάνει στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στην Κοπεγχάγη όπου και κατακτά το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης με αντίπαλο την ιταλική Parma με γκολ του Alan Smith. Το 1995 συμμετέχει εκ νέου στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Παρίσι έχοντας αποκλείσει την κυπριακή Ομόνοια Λευκωσίας (3-1 3-0) την δανέζικη Βronby (2-1 2-2) την γαλλική Auxerre (1-1 1-0) και την ιταλική Sampdoria (3-2, 2-3) Αυτή την φορά όμως ηττάται άδοξα από την ισπανική Real Zaragoza στο τελευταίο λεπτό της παράτασης με μια απίστευτη λόμπα από την σέντρα, ενός κάποιου …Nayim!
Εκείνη την χρονιά είχε φύγει ήδη ο μεγάλος αναμορφωτής της Arsenal George Graham o οποίος στηριζόμενος σε παίκτες όπως οι Tony Adams, Lee Dixon, David Rocastle, Nigel Winterburn, John Lukic, Michael Thomas, Paul Davis, Steve Bould, Paul Merson, Ray Parlour, Alan Smith, Anders Limpar, David Seaman και φυσικά ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία του συλλόγου Ian Wright δημιούργησε ένα σφριγηλό και νεανικό σύνολο που δημιούργησε την δική του δυναστεία στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Μετά από ολιγόχρονη αναζήτηση μιας νέας αγωνιστικής ταυτότητας κατά την διάρκεια της οποίας προσελήφθη για ένα χρόνο ο Bruce Rioch ( η σύντομη θητεία του οποίου χαρακτηρίζεται μάλλον ως αποτυχημένη), τις τύχες του συλλόγου ανέλαβε μια μεγάλη σύγχρονη ποδοσφαιρική προσωπικότητα ο Αλσατός Arsene Wenger. Ο Wenger έμελλε να γράψει τις τελευταίες χρυσές σελίδες στην ιστορία του συλλόγου καθώς υπό την καθοδήγηση του η ομάδα κατέκτησε το σαρωτικό δεύτερο Double την περίοδο 1997-1998 (όπου μονομάχησε λυσσαλέα με την Manchester United) ενώ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας κέρδισε την Newcastle United με 2 -0 με γκολ των Overmars και Anelka. Επίσης υπό τον Wenger η ομάδα κατέκτησε το τρίτο Double στην ιστορία του συλλόγου την περίοδο 2001-2002 (όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από συναρπαστική μάχη με τις Manchester United, Liverpool ) ενώ στον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας κέρδισε την Chelsea 2-0 με γκολ των Parlour και Ljungberg.
Επίσης επί θητείας Wenger η Arsenal είχε δυο ατυχείς συμμετοχές σε τελικούς. Στον τελικό Κυπέλλου UEFA του 2000, η Κοπεγχάγη αυτή την φορά δεν στάθηκε γούρικη για την ομάδα η οποία ηττήθηκε στα πέναλτι 1-4 από την τούρκικη Galatasaray. Στον δρόμο για τον τελικό απέκλεισε την γαλλική Νantes (3-0,3-3), την ισπανική Deportivo la Coruna (5-1,1-2), την γερμανική Werder Bremen (2-0,4-2), και στα ημιτελικά την γαλλική RC Lens (1-0,2-1). Επίσης, έναν χρόνο αργότερα στον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας που έγινε στο Cardiff έχασε από την Liverpool με σκορ 2-1.
Οι παίκτες που έγραψαν και γράφουν ακόμα τις τελευταίες ένδοξες σελίδες της, είναι στα πρώτα χρόνια εποχής του Wenger οι: David Platt, Emmanuel Petit, Nicholas Anelka, Marc Overmars, Martin Keown, Patrick Vieira, Freddy Ljungberg, Sylvain Wiltord, Nuanko Kanu, Ashley Cole, Sol Campbell, Thierry Henry, Robert Pires, Dennis Bergkamp, Tony Adams.
Φθάνοντας στο 2003, ολοκληρώνεται μια εντυπωσιακή στο ξεκίνημά της, αλλά μάλλον απογοητευτική στο τέλος περίοδος. Η ομάδα λόγω κόπωσης, τραυματισμών, αλλά και ατυχίας, έχασε το πρωτάθλημα από την Manchester United τις τελευταίες αγωνιστικές. Αποκλείστηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά από την Valencia στο θεσμό του Champions League αλλά μπορούμε να πούμε πως τελικά έσωσε την παρτίδα με την κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας κερδίζοντας στον τελικό του Cardiff την Southampton 1- 0 με γκολ του Robert Pires.
Η Αrsenal, ένα πολύ μεγάλο ευρωπαϊκό σωματείο και ένας από τους θεσμούς του αγγλικού ποδοσφαίρου, έχει μεγαλεπήβολους στόχους για το μέλλον. Παίζοντας ένα μοντέρνο, όμορφο και επιθετικό ποδόσφαιρο, κάνοντας μεταγραφές ουσίας που θα πλαισιώσουν τους ήδη υπάρχοντες μεγάλους παίκτες και κυρίως έχοντας σαν βασική προτεραιότητα την κατασκευή ενός νέου υπερσύγχρονου σταδίου μέχρι το 2006, βλέπει με άλλο μάτι το μέλλον, ανοίγοντας ορίζοντες για μεγάλες μεταγραφές που θα αλλάξουν οριστικά την θέση της στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη τον επόμενο αιώνα.
Το όραμα για την κυριαρχία στην Αγγλία, για κατακτήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων και ειδικά του Champions League και κυρίως για ένα μόνιμο και σαρωτικό για τους αντίπαλους WINNING STYLE είναι μπροστά της.
