Στις 14 Νοεμβρίου του 1934 πραγματοποιήθηκε ένα “φιλικό” παιχνίδι στο Highbury, που αντικατόπτρισε πλήρως την εποχή του. Η εθνική ομάδα της Αγγλίας αντιμετώπισε την αντίστοιχη της Ιταλίας, η οποία θα έπαιζε το πρώτο της αγώνα μετά τη κατάκτηση του Μουντιάλ, μάλιστα ως διοργανώτρια χώρα. Στο τουρνουά αυτό δεν είχε αγωνιστεί η Αγγλία, καθώς η ομοσπονδία των “Λιονταριών” είχε αποχωρήσει από τη FIFA από το 1928.
Οι εφημερίδες παρουσίαζαν το παιχνίδι ως τον πραγματικό τελικό του Μουντιάλ, καθώς οι Άγγλοι διατηρούσαν τη ποδοσφαιρική τους περηφάνια. Από την άλλη πλευρά, λένε πως ο φασίστας πρωθυπουργός Benito Mussolini είχε προσφέρει ως bonus νίκης ένα μεγάλο χρηματικό ποσό + απαλλαγή από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις + ένα αυτοκίνητο Alfa Romeo σε κάθε ποδοσφαιριστή της Ιταλίας.
Μόλις στο πρώτο λεπτό η Αγγλία κέρδισε πέναλτυ, αφού ο τερματοφύλακας Ceresoli ανέτρεψε τον Drake. Ο Brook ανέλαβε την εκτέλεση χωρίς επιτυχία, ωστόσο δύο λεπτά μετά επανόρθωσε ανοίγοντας το σκορ με κεφαλιά. Αμέσως μετά ο Drake πρωταγωνιστεί και πάλι σπάζοντας το πόδι του Ιταλοαργεντίνου μέσου Luis Monti, ύστερα από σκληρή διεκδίκηση. Ο Monti κατάφερε να μείνει μόνο 15 λεπτά στο γήπεδο, σε μια περίοδο που απαγορεύονταν οι αλλαγές, όμως το κακό το είχε κάνει ήδη στην ομάδα του.
Λένε πως οι φιλοξενούμενοι δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος του τραυματισμού του Monti και έτσι δέχθηκαν και τα επόμενα γκολ 10′ (απευθείας χτύπημα φάουλ Brook) και 12′ (Drake), ενώ “δε μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις πάσες και το γρήγορο τελείωμα των φάσεων” των Bastin και Brook.
Italian goalkeeper Carlo Ceresoli dives unsuccessfully to save a goal for England during the International match between England and World Cup Champions Italy at Arsenal Football ground, Highbury, London, on Nov. 14, 1934. . (AP Photo)
Όμως, από εκείνο το σημείο και μετά οι “Azzurri” είχαν στο μυαλό τους την εκδίκηση, με τον απολογισμό να είναι βαρύς: o Hapgood έσπασε τη μύτη του από αγκωνιά λίγο μετά το 3-0, ο Bowden τραυματίστηκε στον αστράγαλο, ο Drake έφυγε με πρησμένο σαγόνι, σοβαρά τραυματισμένο πόδι και με μαυρισμένα μάτια λόγω γροθιάς, ο Brook έπαιξε με κάταγμα στο χέρι, o Barker είχε το δικό του δεμένο και ο Male σπασμένο. Ο Hapgood μάλιστα έμεινε και αυτός 15 λεπτά έξω όσο δεχόταν φροντίδα για τη μύτη του.
Αυτά είναι βέβαια όσα μετέδωσε η Guardian μια μέρα μετά, η οποία πιθανότατα είδε το παιχνίδι μονόπλευρα χωρίς να αναφέρει π.χ. τον τραυματισμό και το “χλώμιασμα” του Ιταλού κίπερ που παρατηρήθηκε, ενώ η Times υποστήριξε πως οι Ιταλοί ισορρόπησαν τα συναισθήματα τους στο δεύτερο ημίχρονο και “δεν έχαναν τη θέση τους στο γήπεδο”. Άλλοι έγραψαν πως “οι Ιταλοί είναι μόνο στο όνομα πρωταθλητές” ενώ ο Tom Webster της Daily Mail τόνισε: “Ήμασταν πολύ χαρούμενοι όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, καθώς δεν ήξερες αν το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο των Ιταλών ξεφύγει από το χόρτο και βρεθεί στις κερκίδες”. Στο μεταξύ ο μέσος Copping περηφανεύτηκε: “τους εξήγησα τι σημαίνει τάκλιν, κανόνισα τρεις από τους μπ…ρδους στο πρώτο δεκάλεπτο”.
Εξαρχής αναμενόταν να συγκρουστούν δύο ποδοσφαιρικές (και όχι μόνο) κουλτούρες στο γήπεδο και τα αγγλικά μίντια αποτύπωσαν φανερά τη διαφορά νοοτροπίας. Το παράδοξο που αναφέρει ο Bob Ferrier στο βιβλίο του “Soccer Partnership” μας βοηθά να καταλάβουμε περισσότερα: Από τη μια πλευρά οι Άγγλοι δεν συμπαθούσαν το αμυντικό στυλ με τα φράγματα, καθώς δεν ανέχονταν κάποιος να τους “εμποδίζει”, ωστόσο δεν είχαν πρόβλημα να κάνουν τάκλιν με τα δύο πόδια και το θεωρούσαν μέρος του παιχνιδιού, ενώ από την άλλη, ο ξένος ποδοσφαιριστής χαρακτήριζε βίαιο τον τρόπο άμυνας των Άγγλων αλλά αποδεχόταν το δικό του αμυντικό “brand” της παρεμπόδισης με το σώμα, εφόσον δεν ήταν επικίνδυνο σωματικά. Στη περίπτωσή μας βέβαια οι Ιταλοί παρασύρθηκαν τελικά από τις εκδικητικές σκέψεις τους. Για ένα ημίχρονο.
Για την ολοκλήρωση του αγώνα, ο Giuseppe Meazza είχε μειώσει στο 58′ και το 62′, ενώ ένα δοκάρι αλλά και ο “εξαιρετικός” γκολκίπερ Frank Moss, που έπαιζε το τελευταίο του αγώνα με την Εθνική, του είχαν στερήσει το hat-trick και την ισοφάριση. Το τελικό σκορ ήταν 3-2 με δύο ομάδες που μόνο το ποδόσφαιρο δεν είχαν στο μυαλό τους…
Να σημειωθεί πως όλα τα παραπάνω καλούταν να τα διαχειριστεί μια πολύ άπειρη ενδεκάδα Άγγλων, καθώς κανείς τους δεν είχε πάνω από 10 συμμετοχές με το εθνόσημο στο στήθος! Ένα γεγονός που βέβαια συνέβαλε στο να χαρακτηριστούν ως υπερόπτες οι γηπεδούχοι, την ώρα που η Times ισχυριζόταν πως “η Αγγλία αποδεικνύει ξανά την ανωτερότητά της στο παιχνίδι που ουσιαστικά η ίδια ανακάλυψε”. O προπονητής της Ιταλίας Vittorio Pozzo, παραδέχτηκε αργότερα πως η φυσική κατάσταση των Άγγλων ήταν τρομερή αλλά σχολίασε πως το παιχνίδι τους ήταν μονότονο.
Το παιχνίδι έμεινε γνωστό ως “Η μάχη του Highbury” λόγω της υψηλής έντασης και των πολλαπλών τραυματισμών, σε μια εποχή που ο πολιτικός εξτρεμισμός στην Ευρώπη απολάμβανε αυξανόμενη αποδοχή στις μάζες και το ποδόσφαιρο αποτελούσε ένα ισχυρό όπλο προπαγάνδας.
Γιατί όμως τα γεγονότα αυτού του πολύ ιδιαίτερου και μοναδικού παιχνιδιού έγιναν άρθρο σε μπλογκ της Arsenal;
Εκείνη τη μέρα, έσπασε ένα ρεκόρ στο Βόρειο Λονδίνο που κρατάει μέχρι και σήμερα: Στην εθνική ομάδα της Αγγλίας αγωνίστηκαν ως βασικοί 7 ποδοσφαιριστές μιας ομάδας (της Arsenal): Frank Moss, George Male, Wilf Copping, Ray Bowden, Ted Drake, Cliff Bastin και Eddie Hapgood, ο οποίος εκείνη τη μέρα φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Εθνικής για πρώτη φορά! Ως MVP του αγώνα αναδείχθηκε ο σκληροτράχηλος μέσος Copping. Ο προπονητής της Arsenal, George Alisson, εκμεταλλεύτηκε τη δεύτερη ιδιότητά του ως δημοσιογράφος και έκανε το σχολιασμό του αγώνα στο ραδιόφωνο, ενώ ο Tom Whittaker, ο βοηθός προπονητή της ομάδας μας, ήταν ο φυσιοθεραπευτής της Εθνικής.
Το παιχνίδι πραγματοποιήθηκε μπροστά σε 56.000 οπαδούς στο Highbury που είχε πρόσφατα ανακαινισμένες τις εξέδρες West Stand και North Bank. Τέλος, θυμίζουμε ότι τον Ιανουάριο του ίδιου έτους, είχε χάσει τη ζωή του ο θρυλικός πρωτοπόρος προπονητής μας Herbert Chapman, γεγονός που συνέβαλλε και αυτό στην ατμόσφαιρα του αγώνα, αφού ήταν ένα από τα είδωλα της εποχής…
Αγγλία:
Frank Moss, George Male, Eddie Hapgood (c), Cliff Britton, Jack Barker, Wilf Copping, Stanley Matthews, Ray Bowden, Ted Drake, Cliff Bastin, Eric Brook
Ιταλία:
Carlo Ceresoli, Eraldo Monzeglio, Luigi Allemandi, Attilio Ferraris (c), Luis Monti, Luigi Bertolini, Enrique Guaita, Pietro Serantoni, Giuseppe Meazza, Giovanni Ferrari, Raimundo Orsi
Διαιτητής: Otto Olsson (Σουηδία)
Συντάκτης: Γιώργος Στάντζος
