Συμπληρώνοντας 22 ολόκληρα χρόνια στον πάγκο της Arsenal, o monsieur Arsene Wenger αποχαιρέτησε την ομάδα της καρδιάς του, την οποία λάτρεψε και από την οποία λατρεύτηκε όσοι λίγοι προπονητές σε ολόκληρο το Νησί. Η αλήθεια πάντως είναι πως υπήρχε εδώ και χρόνια το κοινό αίτημα των περισσότερων οπαδών του συλλόγου της απομάκρυνσης του Γάλλου τεχνικού, τον οποίο η διοίκηση στήριζε εμφανώς για πολλά χρόνια. Και όχι άδικα, αφού ο Wenger ήταν ένας άνθρωπος που προσέφερε πολλά στην ομάδα, χαρίζοντάς της τίτλους και στιγμές ανεπανάληπτης δόξας, όπως ήταν η κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος στης σεζόν 2003-2004. Η Arsenal έφτασε πολύ κοντά και στην κορυφή της Ευρώπης, όμως έφτασε στην πηγή χωρίς να πιει τελικά το νερό, καθώς στον τελικό του Champions League το 2006, μετά από μία απίστευτη ευρωπαϊκή πορεία, ηττήθηκε με σκορ 2-1 από την Barcelona. Από το έτος αυτό και μετά, ακολούθησε μία σταθερή περίοδος ξηρασίας ως προς τις κατακτήσεις της ομάδας, με αποκορύφωμα τον χαμένο τελικό του League Cup το 2011 απέναντι στην Birmingham City.
Παρά το γεγονός ότι ο Wenger μεσολάβησε για το χτίσιμο του νέου γηπέδου του συλλόγου to 2006 και παρά τα τρία FA Cups που κατέκτησε τα έτη 2014, 2015 και 2017, πλέον ήταν έκδηλη η δυσαρέσκεια των φιλάθλων της ομάδας προς το πρόσωπό του, καθώς η Arsenal τα τελευταία χρόνια αρκούνταν σταθερά (μέχρι πρόπερσι) στις θέσεις που εξασφάλιζαν συμμετοχή στους ομίλους του Champions League. Ήταν μία ομάδα που δεν μπορούσε να την λάβει κανείς ως ικανή ανταγωνίστρια του πρωταθλήματος, μια αδυναμία που έγινε φανερή και στην πράξη τη σεζόν 2015-2016, τη χρονιά της έκπληξης και του θαύματος της Leicester, η οποία τερμάτισε πρώτη με 10 βαθμούς περισσότερους από τους Gunners, σε μία χρονιά που με όλα τα μεγαθήρια σε κακή αγωνιστική φόρμα, δεν κατόρθωσε και πάλι να πάρει τον τίτλο (παρόλο που ήταν η μόνη ομάδα τη σεζόν αυτή που κέρδισε και στα δύο παιχνίδια τους πρωταθλητές).
Η -δικαιολογημένη- γκρίνια, λοιπόν, του κοινού σε συνδυασμό με την μέτρια εικόνα της ομάδας τα τελευταία χρόνια, με μοναδικές αναλαμπές τους τρεις τίτλους κυπέλλων σε διάστημα τεσσάρων χρόνων, καθώς και το γεγονός ότι η Arsenal δεν κατόρθωσε αφενός να φτάσει στον τελικό του περσινού Europa League και αφετέρου να επιστρέψει στα σαλόνια της ευρωπαϊκής ελίτ του ποδοσφαίρου, κατέληξαν τελικά όλα μαζί στην απομάκρυνση του Αλσατού από τη θέση του προπονητή.
Ως πρώτος προπονητής μετά τον Wenger ορίστηκε ο έμπειρος Ισπανός τεχνικός Unai Emery, ο οποίος και ανέλαβε από το περασμένο καλοκαίρι το δύσκολο έργο της μετάβασης στην μετά-Wenger εποχή. Μέχρι στιγμής ο Emery έχει αφήσει μερικά καλά σημάδια γραφής αποτυπωμένα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά για την όποια επίτευξη στόχων ένα είναι σίγουρο: Ότι θα χρειαστεί τη στήριξη της διοίκησης όσον αφορά το οικονομικό και μεταγραφικό κομμάτι, γιατί -κακά τα ψέματα- παίζοντας σε ένα τόσο υψηλό επαγγελματικό επίπεδο, κάθε σπουδαία ομάδα οφείλει να προσθέσει στο δυναμικό της ποδοσφαιριστές ικανούς να κάνουν τη διαφορά και να αναδείξουν το ανταγωνιστικό πνεύμα από το οποίο θα έπρεπε να διακατέχεται η Arsenal.
Ίσως να είναι νωρίς για αναλύσεις, μέχρι στιγμής όμως η ομάδα δείχνει να κινείται σε ένα σταθερό δρόμο, ως συνέχεια της πορείας που διέγραφε τα τελευταία χρόνια υπό την ηγεσία του Αλσατού προπονητή. Απομακρυσμένη από τον βασικό της στόχο, το πρωτάθλημα, για άλλη μία φορά από νωρίς, αποκλεισμένη από τα Carabao και FA Cup και μάλιστα εντός έδρας από τις Tottenham Hotspur και Manchester United αντίστοιχα, κυνηγάει την τετράδα που θα της εξασφαλίσει μία θέση για τους ομίλους του Champions League της επόμενης σεζόν και φυσικά το μεγάλο της φετινό κίνητρο, αυτό της κατάκτησης του Europa League από έναν μετρ του είδους όπως είναι ο Ισπανός προπονητής. Η χρονιά επιφυλάσσει πολλά ακόμη, καθώς βρισκόμαστε μόλις στα μισά και ίσως θα ήταν καλύτερα να περιμένουμε να ολοκληρωθεί για να βγάλουμε περαιτέρω αναλύσεις και συμπεράσματα για αυτή τη νέα εποχή που έχει ανατείλει για τον Λονδρέζικο σύλλογο. Έως τότε ίδωμεν…
Συντάκτης: Άρτεμις Κλεφτάκη
