Έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο Blog τον δισέγγονο του μεγαλύτερου, για πολλούς, προπονητή στην ιστορία της Arsenal, του Herbert Chapman. Ο Robert Allsop είναι μισός Έλληνας και μισός Άγγλος και μοιράστηκε μερικές καταπληκτικές ιστορίες του προπάππου του, όπως και σπάνιο φωτογραφικό υλικό. Διαβάστε το εκτενές αφιέρωμα στον Herbert Chapman ως εισαγωγή στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Πείτε μας λίγα πράγματα για εσάς και το οικογενειακό σας δέντρο.
«Είμαι παντρεμένος με δυο μικρά παιδιά, 9 και 11 ετών, που είναι και αυτά βέβαια ήδη βαμμένα Gunners. Στην οικογένεια μου αυτό είναι μη διαπραγματεύσιμο. Γεννήθηκα στην Αγγλία από Ελληνίδα μητέρα και Άγγλο πατέρα, άλλα δυστυχώς ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 7 ετών. Ο πατέρας μου ήταν εγγονός του Herbert Chapman, γιος της Molly Allsop (Molly Chapman). Τότε μας έφερε η μητέρα μου Ελλάδα, όπου μένω μέχρι και σήμερα εκτός από 4 χρόνια που πέρασα στην Αγγλία για σπουδές. Σπούδασα Sports Science στο De Montfort University στο Bedford. Τώρα μένω στη Αθήνα και δουλεύω ως διοικητικός υπάλληλος σε βρετανικό σχολείο που νομίζω ότι μου ταιριάζει τέλεια: αγγλικό περιβάλλον δουλειάς και ελληνική ζωή…»
Ακολουθείτε την Arsenal; Πόσο κοντά βρίσκεστε στο Club;
«Είμαι φανατικός Arsenal και δεν χάνω αγώνα στην τηλεόραση. Όταν ήμουν Αγγλία πήγαινα συνέχεια γήπεδο, στο Highbury τότε, τώρα δυστυχώς μονό μια-δυο φορές τον χρόνο όταν βρεθώ Λονδίνο. Θυμάμαι τα χρόνια στο Highbury με μεγάλη νοσταλγία, ωραίο το Emirates αλλά το Highbury ήταν η φυσική μας έδρα. Η ατμόσφαιρα και όλη η τελετουργία του matchday ήταν τελείως διαφορετικά τότε. Ξεκινούσαμε για το γήπεδο το πρωί, περιμέναμε ουρά να πάρουμε εισιτήρια για 8 λίρες στη North Bank (πάντα!) και μετά περνούσαμε την ημέρα στις pub μέχρι τον αγώνα.
Οι οικογενειακές μας σχέσεις με την Arsenal σαν σωματείο δεν είναι τόσο στενές, όπως ήταν παλιά βέβαια, αλλά ακόμα υπάρχουν και η ομάδα πάντα είναι άψογη στους χειρισμούς της. Ένας ξάδερφός μου, εγγονός της άλλης κόρης του Chapman, της Joyce, μέχρι πρόσφατα έπαιρνε κάποια εισιτήρια κλπ από την ομάδα που δείχνει πόσο ο σύλλογος σέβεται την ιστορία του!
Η γιαγιά μου δούλευε χρόνια ως υπεύθυνη υποδοχής στην ομάδα και ακόμα την θυμούνται πολλοί στη Arsenal και οι γονείς μου συχνά ήταν καλεσμένοι σε εκδηλώσεις και δείπνα του σωματείου.
Ένα όνειρο που έχω, και θα πλησιάσω την Arsenal γι αυτό, είναι να βγάλουν τα παιδιά μου την ομάδα σαν μασκότ σε κάποιο ματς και να ανακοινωθεί ότι είναι τα τρισέγγονα του Herbert Chapman.»
Προσκλήσεις της Arsenal στους γονείς του Robert
Οι αγαπημένοι σας ποδοσφαιριστές αλλά και πρόσωπα γενικότερα στην ιστορία του συλλόγου;
«Το πρώτο μου ίνδαλμα στην Arsenal ήταν ο Σκωτσέζος Charlie Nicholas, ήμουν 10 χρόνων όταν ήρθε στην ομάδα και μόλις είχα ξεκινήσει να ακολουθώ φανατικά την ομάδα. Αποκορύφωμα, και μια από τις ομορφότερες αναμνήσεις μου, είναι τα δύο γκολ που έβαλε εναντίον της Liverpool στον τελικό του League Cup το 1987. Ήταν ο πρώτος τίτλος που έζησα με την Arsenal και ο τελευταίος της γιαγιάς μου, καθώς πέθανε δύο χρόνια μετά. Θυμάμαι να μου λέει τότε ότι χάρηκε γιατί πρόλαβε να ξαναδεί την Arsenal να κερδίζει έναν τίτλο πριν πεθάνει, τόσο πονούσε την ομάδα.
Στα νεότερα χρόνια εκτός τον γνωστών, Henry, Bergkamp κλπ πάντα μου άρεσε πολύ και ο Overmars λόγω της ταχύτητας του, πάντα ένιωθες ότι κάτι θα γίνει όταν ξεκινούσε ένα σπριντ.
Αγαπημένο μου πρόσωπό στην ιστορία της Arsenal όμως, εκτός του Chapman βέβαια, είναι αναμφισβήτητα ο Ian Wright. Ο Wright παρόλο που ήρθε από άλλη ομάδα ήταν πάντα ένας από εμάς, η σχέση του με το North Bank και όλους τους οπαδούς ήταν μοναδική. Θυμάμαι μετά από κάθε ματς στο Highbury πηγαίναμε έξω από το γήπεδό κάτω από τα αποδυτήρια της Arsenal και πάντα έβγαινε ο Wright σε ένα παραθυράκι να κάνει καλαμπούρι μαζί μας. Όταν τέλειωνε με τα αστειάκια του μας διέταζε να πάμε στις pub, ήταν μια ιεροτελεστία!»
Ποια είναι η επαφή σας με την Ελλάδα και πως βιώνετε τον ελληνικό πυρήνα των οπαδών της ομάδας μας;
«Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα με καταγωγή από τον Βόλο και το Πήλιο και θεωρώ την Ελλάδα πατρίδα μου, όσο και την Αγγλία. Ζω εδώ από παιδί και δεν θα μπορούσα να φύγω ποτέ, αγαπώ την Ελλάδα με τα καλά και τα κακά της! Δεν πίστευα ότι υπήρχαν τόσοι οπαδοί της Arsenal στην Ελλάδα. Η πρώτη μου επαφή έγινε μέσω του πολύ καλού μου φίλου Ντίνου Κυριακίδη, που είναι μέλος χρόνια στην Λέσχη της Αθηνάς. Πήγα σε κάποιες συναντήσεις της Λέσχης και πραγματικά εντυπωσιάστηκα, δυστυχώς δεν προλάβαινα να είμαι πιο τακτικός και να έχω πιο ενεργό ρόλο, ίσως στο μέλλον.
Στην Θεσσαλονίκη οφείλω να ομολογήσω πως έχετε κάνει τρομερή δουλειά με τον Αμιράν. Μόλις τελειώσουν όλα αυτά τα περίεργα που ζούμε θα ήθελα να ανεβώ Θεσσαλονίκη και να δω κάποιο ματς στην Λέσχη και να σας γνωρίσω όλους από κοντά!»
Με τον Steve Morrow στη συνάντηση της Λέσχης της Αθήνας
Έχοντας ρίζες από την Ελλάδα και από την Αγγλία, ποιες πιστεύετε πως είναι οι σημαντικές διαφορές – αν υπάρχουν – μεταξύ της κύριας μάζας των οπαδών των δύο χωρών, αλλά και μεταξύ των διοικητικών ανθρώπων; Ποια είναι η κουλτούρα;
«Δυστυχώς υπάρχουν τεράστιες διαφορές και όλα έχουν να κάνουν με την αθλητική παιδεία. Εδώ πιστεύω ότι μεγάλη ευθύνη έχουν και οι δημοσιογράφοι, το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό και αυτό περνάει σαν νοοτροπία και στους οπαδούς. Περνάν ένα κλίμα οπαδισμού και φανατισμού. Βέβαια παίζει και μεγάλο ρόλο το ότι δεν είναι καθαρό το ελληνικό ποδόσφαιρο, λάθος άνθρωποι την διοικούν και αυτό φαίνεται από την ποιότητα των προέδρων των ομάδων. Στην Αγγλία, παρόλο που αυτό αλλάζει τώρα τελευταία, ποτέ δεν ξέραμε τους ιδιοκτήτες των ομάδων. Είναι κρίμα γιατί πίστευα ότι μετά την κατάκτηση του Euro 2004 τα πράγματα θα άλλαζαν αλλά δυστυχώς έγιναν χειρότερα. Κάπου εκεί σταμάτησα και να πηγαίνω γήπεδο, είχα διαρκείας στον Ολυμπιακό (συγχωρέστε με…).
Παρεμπιπτόντως ο Ολυμπιακός ιστορικά έχει σχέση με την Arsenal. Η ελληνική ομάδα πήρε το ερυθρόλευκο χρώμα από την Arsenal κατόπιν πρότασης του Γιάννη Ανδριανόπουλου, που ήταν οπαδός της Arsenal τότε. Έτσι έγινα και εγώ γαύρος και εύχομαι να μην ξανακληρωθούν μαζί ποτέ!»
Δώρο της Hälsingborgs στον Herbert Chapman μετά από ένα tour
Ποια είναι η πιο συχνή ερώτηση που σας κάνουν οι άνθρωποι όταν μαθαίνουν ότι είστε ο δισέγγονος του Herbert Chapman;
«Οι οπαδοί της Arsenal και οι ψαγμένοι ποδοσφαιρόφιλοι εντυπωσιάζονται και πρώτα θέλουν να μάθουν πως, και έτσι, κυρίως λόγω διαφορετικού επωνύμου, πρέπει να εξηγήσω το γενεαλογικό μας δέντρο. Μέτα οι ερωτήσεις είναι πολλές, συνήθως είναι σχετικές με την Arsenal και άμα έχω σχέσεις με την ομάδα σήμερα. Οι καλύτερες αντιδράσεις βέβαια είναι μέσα στο γήπεδο, όπου συνήθως καταλήγω να με κερνάνε μπύρες στο ημίχρονο, άγνωστοι…
Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια ένα αστείο περιστατικό στο γήπεδο. Μου είχε πει ένας φίλος ότι θα έρθει στο γήπεδο ένας γνωστός του που θα έχει μαζί του τον κολλητό του, ο οποίος λέει ότι είναι δισέγγονος του Chapman. Δεν μπορεί λέω, ψεύτης, το ίδιο βέβαια σκεφτόταν και ο άλλος για εμένα. Όταν συναντηθήκαμε στο γήπεδο θυμάμαι να κατεβαίνω τα σκαλιά στην εξέδρα και αυτός να ανεβαίνει σαν να ετοιμαζόμαστε για μονομαχία στο Far West για ξεκαθάρισμα. Είχε ακούσει και μέρος της εξέδρας από τους φίλους μας τι παιζόταν και παρακολουθούσαν σιωπηλοί. Τελικά ήταν ξάδερφος μου, εγγονός της Joyce Chapman, αδερφής της γιαγιάς μου, που είχα χρόνια να δω. Αγκαλιαστήκαμε και όλοι οι γύρω άρχισαν να χειροκροτούν και να τραγουδάνε “We love you Chapman, we do.”. Ήταν για μένα μια φοβερή στιγμή.»
Η χάλκινη προτομή του Herbert Chapman στα μάρμαρα του Highbury
Μπορείτε να μας περιγράψετε τον προπάππου σας σαν άνθρωπο; Πως τοποθετείται στη κοινωνία της εποχής εκείνης;
«Ο Chapman ήταν ένας πολύ συντηρητικός και πειθαρχημένος άνθρωπος, όπως φαινόταν και από τον τρόπο που έλεγχε τις ομάδες και τους παίκτες του.
Έτσι ήταν και στο σπίτι του. Η γιαγιά μου πάντα έλεγε ότι τους μεγάλωσε με αυστηρότητα και πειθαρχία βικτοριανού στυλ. Ήταν όμως και πολύ στοργικός και συναισθηματικός σαν πατέρας και ήθελε πάντα το καλύτερο για τα παιδιά του. Την γιαγιά μου για παράδειγμα την έστειλε σε ιδιωτικό εσώκλειστο σχολειό, πράγμα πολύ σπάνιο εκείνη την εποχή για κορίτσι από οικογένεια ανθρακωρύχων.
Η γιαγιά μου πάντα τόνιζε ότι πάνω από όλα ο Chapman ήταν υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας μεταξύ τάξεων και φυλών. Δεν είναι τυχαίος ο ρόλος που έπαιξε στην καριέρα ενός από τους πρώτους μαύρους ποδοσφαιριστές στην Αγγλία. Το 1911 ως προπονητής της Northampton τότε, υπέγραψε – ενάντια στο ρεύμα της εποχής και συμβουλών του – τον William Tull. Ο Chapman τον χρησιμοποίησε σαν βασικό και μέσα σε μικρό διάστημα κατάφερε να γίνει ο πιο δημοφιλής παίκτης της ομάδας. Η ιστορία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα, κατάφερε να γίνει ο πρώτος μαύρος αξιωματικός του Βρετανικού Στρατού αλλά δυστυχώς σκοτώθηκε από γερμανικά πυρά το 1918. Η γιαγιά μου έλεγε ότι αναφερόταν συχνά το όνομα του σαν το καλό παράδειγμα.
Η επιρροή που είχε ο Chapman εκείνη την εποχή ήταν τεραστία. Πιστεύω ότι το κατόρθωμα του να αλλάξει τον σταθμό του underground «Gillespie Road» σε «Arsenal», δείχνει την δύναμη που είχε. Ήταν η μόνη φορά που έχει γίνει αυτό και έπρεπε να πάρει προσωπικά την έγκριση του Βασιλιά Γεωργίου. Το κατόρθωμα γίνεται μεγαλύτερο όταν αναλογιστεί κάνεις ότι το ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή ήταν καθαρά άθλημα της εργατικής τάξης.»
Το πατρικό της γιαγιάς του Robert
Τι γνωρίζετε για την καθημερινότητά του; Έχετε κάποιες μικρές ιστορίες να μας διηγηθείτε;
«Η αγαπημένη μου ιστορία είναι μια που έλεγε συχνά η γιαγιά μου και άρεσε πολύ στο Chapman να την διηγείται ο ίδιος. Αφορά την μεταγραφή του David Jack στην Arsenal από την Bolton. Η Bolton, τότε, ζητούσε 13,000 χιλιάδες, ποσό ρεκόρ για εκείνη την εποχή, και το μπάτζετ του Chapman ήταν γύρω στις 10,000 λίρες. Οι άνθρωποι της Bolton ήταν ανένδοτοι, παρόλα αυτά ο Chapman τους κάλεσε στο Λονδίνο για διαπραγματεύσεις σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο. Ο ίδιος πήγε μισή ώρα νωρίτερα και έδωσε 2 λίρες στον σερβιτόρο. Εγώ θα πίνω τζιν με τόνικ και ο συνεργάτης μου ουίσκι με τζίντζερ, είπε, εσύ θα φέρνεις σε μένα σκέτο τόνικ και στον συνεργάτη μου σκέτο τζίντζερ. Ό,τι παραγγείλουν οι υπόλοιποι θα βάζεις το διπλό.
Σε δυο ώρες οι διαπραγματεύσεις είχαν τελειώσει και η Arsenal είχε αγοράσει τον Jack με 10,890 λίρες. Μπορούσα και πιο φτηνά, είχε πει στην γιαγιά μου, αλλά ήθελα να είμαι σπίτι πριν το βραδινό δείπνο γιατί είχαμε fish and chips…
Ο Chapman ήταν αρκετά συντηρητικός, ίσως και επειδή ήταν προτεστάντης μεθοδιστής, και ανέμενε το ίδιο από τους παίκτες του. Πρόσεχε πολύ και την εξωγηπεδική ζωή τους, τους συμβούλευε να παίζουν γκολφ και να πίνουν με μέτρο. Δεν είχε πρόβλημα να πηγαίνουν σε χορούς, όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη, αλλά ήταν κάθετα ενάντια του τζόγου. Παίζοντας γκολφ ξεσκάς, είχε πει, παίζοντας τζόγο όμως καταστρέφεσαι.»
H ομάδα της Arsenal ποζάρει με τον Mussolini κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιρινού tour στην Ιταλία
Για τον ποδοσφαιριστή Herbert Chapman τι έχετε να μας πείτε; Γράφεται πως έκανε λιγότερες από 40 επαγγελματικές εμφανίσεις μέσα σε μια δεκαετία!
«Δεν ξέρω για τις 40 εμφανίσεις αλλά δεν θα μου έκανε εντύπωση!
Το πιο αξιοσημείωτο της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής είναι ίσως το ότι έπαιζε πάντα με κίτρινα ποδοσφαιρικά παπούτσια, πράγμα ανήκουστο εκείνη την εποχή. Κανείς δε ξέρει γιατί είχε αυτή την ιδιοτροπία και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ.
H καριέρα του σαν παίκτης ήταν ακριβώς το αντίθετο με την καριέρα του σαν μάνατζερ. Ήταν γυρολόγος, έπαιξε σε 11 ομάδες και για πολλά χρόνια έπαιζε ως ερασιτέχνης. Αυτό ήταν γιατί πάντα έπαιζε για ομάδες σε περιοχές όπου έβρισκε δουλειά σαν μηχανικός γιατί ο στόχος του πάντα ήταν να ακολουθήσει αυτή την καριέρα και να αφήσει το ποδόσφαιρο.
Ο Chapman τυχαία έγινε προπονητής στο παρά πέντε πριν αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο για να βοηθήσει την πρώην ομάδα του Northampton που είχε μείνει χωρίς τεχνικό. Πιο αξιοσημείωτη καριέρα σαν ποδοσφαιριστής είχε ο αδελφός του Chapman, ο Harry.»
Κλείνοντας, ας επιστρέψουμε στο σήμερα και την επικαιρότητα. Πως αντιμετωπίζεται ο κορονοϊός στην Αγγλία;
«Δυστυχώς στη Αγγλία γίνανε πολλά λάθη σε αντίθεση με την Ελλάδα. Νομίζω ότι αργήσανε πολύ να καταλάβουν την σοβαρότητα της κατάστασης και χάσανε πολύτιμο χρόνο. Μέχρι και πριν δύο εβδομάδες έχω φίλους εκεί που συνέχιζαν την ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα.»
Μια τελευταία ερώτηση ανασκόπησης αλλά και πρόβλεψης για την ομάδα. Ποια είναι η γνώμη σας για την Arsenal της τελευταίας δεκαετίας και ποια πρέπει να είναι κατά τη γνώμη σας η θέση της στην εμπορική εποχή του ποδοσφαίρου;
«Δυστυχώς όλοι πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Arsenal της τελευταίας δεκαετίας δεν έχει καμία σχέση με αυτά που είχαμε συνηθίσει και θέλουμε για την ομάδα. Άργησε πολύ να φύγει ο Wenger και όπως ήταν αναμενόμενο ο χρόνος προσαρμογής μετά τον Arsene φαίνεται ότι θα είναι μακρύς.
Πιστεύω στον Arteta όμως και βλέπω ότι για πρώτη φόρα στα τελευταία χρόνια είμαστε σε καλό δρόμο. Πρέπει όμως οι οπαδοί της Arsenal να δείξουμε υπομονή και ατσαλένια νεύρα για λίγο καιρό ακόμη.
Η Arsenal φαίνεται να έχει μείνει πίσω στην παγκόσμια ποδοσφαιρική σκηνή και πρέπει να αρχίσει να ξοδεύει πιο πολλά λεφτά άμα θέλει να ανακάμψει. Εδώ μεγάλη ευθύνη έχει η διοίκηση που, δυστυχώς, φαίνεται να έχει άλλες προτεραιότητες.
Πάντως, η Arsenal από την φύση της είναι ομάδα που θα πρωταγωνιστεί και έτσι σίγουρα θα έρθουν και πάλι καλύτερες ήμερες!»
Συντάκτης: Γιώργος Στάντζος
